عنوان ندارد
مطلب:
گریه کردن به خاطر از دست دادن عزیزان اشکال ندارد.
ضجه و زاری مادر فرزند مرده هیچ عیبی که ندارد هیچ، باید با او هم‌دردی کرد.
ظلم و ستم به دیگران قابل فراموشی نیست.
حالا یه کم با کلاس تر:
هرجای تاریخ که صدای مظلومی بلند شود باید در برابرش قد علم کرد و یا حداقل فریاد زد و اگر نتوانستیم که کاری کنیم بلند بلند بگرییم تا صدای مظلومیت آن ها به نسل‌های بعد برسد.
حالا کمی فرا ملیتی تر:
در هرجای دنیا که خاری در پای یک کودک برود آه از نهاد تمام انسان ها بر خواهد آمد، انسان‌هایی که وجدان بیدار سرلوحه زندگی آن هاست
(عجب متن حکیمانه ای)
حالا یه کم خودمونی و یواشکی:
هر وقت یاد تصادف بابام میوفتم گریه ام در میاد. خدا رحمتش کنه.
حالا یه جور دیگه:
اااااه‌ه‌ه‌ه‌ه‌ه‌ه ول کن دیگه، حالا شمر یه کاری کرد شماها هم ول نمی‌کنیین هی عزاداری می‌کنییین، دیونه ها...منگل ها... همه ی دین شده غصه خوردن...
نتیجه: مشکل ما با شما عزاداری نیست. اصلاً ما با شما مشکل نداریم. ما با نام حسین بن علی مشکل داریم.
دوباره از اون‌جوری:
چند سال پیش ۲۰۰ نفر در یک کشتی غرق شدند. پس از گذشت چندین سال، هنوز مردم منطقه در اسکله ای در نز دیکی محل غرق کشتی یاد کشته شدگان را زنده می‌کنند.
چقدر زیبا...
یا حسین...
