یکی از واقعیات غیر قابل انکار، وجود جملاتی در آثار و نوشته‌های علیمحمد شیرازی (باب) است که در آن ها مطالبی بیان شده است که از نظر بهاییان اعتقاد به آن مطالب خرافه و دروغ و افسانه است. تنوع موضوعاتی که در این مجموعه می‌گنجند بسیار زیاد است اما در این نوشتار به توجیه بهاییان از بعضی از اینگونه جملات باب می‌پردازیم تا ببینیم چقدر این توجیهات قابل قبول هستند.
نکته ای که باید به آن اشاره کرد، نپرداختن بهاییان به اصل جملات باب است. هیچ گاه ندیدیم یک بهایی در نوشته خود به نقل کامل این جملات بپردازد و آن ها را توضیح دهد. بلکه معمولا بهاییان به جملاتی کلی و شعارگونه اکتفا می‌کنند.
همین برخورد را تشکیلات بهایی نیز با آثار باب روا داشته است. تشکیلات بهایی آثار باب را به طور کامل منتشر نمی‌کند به علاوه همان مقدار کمی هم که منتشر شده است با سانسور و حذف قسمت‌هایی است که حاوی کلماتی مانند"محمد بن الحسن"(مثلا در ابتدای کتاب قیوم الاسماء) است.
ابتدا نگاهی به چند جمله به عنوان نمونه از آثار باب می‌اندازیم:
۱- در ابتدای کتاب تفسیر سوره یوسف ایشان از"محمد بن الحسن"نام می‌برند. باب می‌گوید آن کتاب از نزد"محمد بن الحسن"آمده است و البته اجداد ایشان را هم به ترتیب نام می‌برد که همان سلسله اهل بیت علیهم السلام هستند.
۲- در تفسیر سوره بقره ص ۱۶۸، علیمحمد شیرازی در توضیح معنای غیب می‌نویسد:
"و محلّ تفصیل هذا الغیب هو القایم محمد ابن الحسن علیهما السلام"
باب در اینجا، هم امام عسکری را دارای فرزند می‌داند و هم آن فرزند یعنی محمد را قایم می‌داند.
۳- باب در صفحه ۶ صحیفه عدلیه می‌نویسد:
"تمثیل ربانی - اگر کسی عمل کرده باشد به دین حضرت رسول صلی الله علیه و آله در منتهای مقام عمل و اقرار بولایت اهل بیت عصمت سلام الله علیه اجمعین آورده باشد ولیکن اعراض از حکم حسین ابن روح رحمة الله علیه که یکی از وکلای ایام غیبت صغری بوده، نموده باشد شکی نیست که عمل‌های آن کلّا هباء منثوراً است"
۴- علیمحمد شیرازی در فصل آخر کتاب صحیفه عدلیه خود، در مناجات و نیایش با خداوند می‌گوید:
"اشهد لاوصیاء محمد صلی الله علیه و آله بعده علی ثم بعد علی الحسن ثم بعد الحسن الحسین ثم بعد الحسین علی ثم بعد علی محمد ثم بعد محمد جعفر ثم بعد جعفر موسی ثم بعد موسی علی ثم بعد علی محمد ثم بعد محمد علی ثم بعد علی الحسن ثم بعد الحسن صاحب العصر حجتک و بقیتک صلواتک علیهم اجمعین"
در اینجا باب به تک تک ائمه شهادت می‌دهد و بعد در ادامه می‌گوید:
"و اشهد ان قائمهم صلواتک علیه حجتک امامی الحق به اتوجه الیک و به اعتصم بحبلک و به ارجو لقایک"
و سپس تاکید میکند که:
“و ان هذه الکلمات کانت اعتقادی بین یدیک"
و این کلمات اعتقادات من در پیشگاه توست.
می بینیم که باب در پیشگاه خدا و در مناجات با او، گواهی می‌دهد که قایم از اهل بیت پیامبر اسلام، حجت خداست و""امام و پیشوای باب""است که به وسیله او به خدا توجه میکند.
می دانیم که بهاییان باب را همان قایم موعود اسلام می‌دانند و برای امام حسن عسکری فرزندی به نام محمد که قایم آل محمد باشد قایل نیستند و این سخنان را خرافه و جعلیات علمای شیعه می‌دانند. بهاء الله نیز بیان میکند که حسین بن روح با سخنانی که نقل می‌کرد مردم را از حق باز داشت (مایده آسمانی جلد ۱ صفحه ۶۰) و در واقع مانع رسیدن مردم به حق شد.
از سوی دیگر ما با جملات باب مواجه هستیم که وی نه تنها امام عسکری را دارای فرزندی به نام"محمد"می داند بلکه وی را قایم نیز می‌داند. در جای دیگر در مناجات با خداوند، قایم از اهل بیت را امام و پیشوای خود معرفی میکند و به خدای متعال به واسطه قایم علیه السلام تقرب می‌جوید. البته باب در همان دعا بیان میکند که این اعتقادات قلبی اوست و از خدا می‌خواهد این اعتقادات را به امانت از او بپذیرد و او را بر همین اعتقادات بمیراند.
در قسمت دیگر از کتاب صحیفه عدلیه چنانکه دیدیم، باب صراحتا شرط قبول اعمال را اعتقاد به جناب حسین بن روح می‌داند و بر این باور است که اگر کسی از حکم و دستور جناب حسین بن روح امتناع کند تمام اعمالش باطل است. مطلبی که بر خلاف حرف بهاء الله است.
بهاییان برای رفع و توجیه این تناقض جملات باب با عقاید خودشان به چند دلیل تمسک می‌کنند:
۱- بهاییان ادعا می‌کنند که پیامبر اسلام نیز مشابه همین برخورد را داشته است و در ابتدای دعوت خود به مدح و ستایش بت ها پرداخته است و با این کار زمینه پذیرش سخنان توحیدی خود را در میان مشرکین فراهم کرده است و در واقع با مشرکین به حکمت رفتار کرده است.
۲- بهاییان به جریان حضرت ابراهیم و صحبت ایشان با خورشید پرستان که در قرآن آمده است اشاره می‌کنند و ادعا می‌کنند حضرت ابراهیم نیز خورشید و ماه را خدای خود معرفی کرد تا در خورشید پرستان زمینه ایمان به خدای متعال به وجود آید.
۳- استناد به اینکه پیامبر اسلام دعوت خود را چند سال پنهان کردند و آشکار نکردند.
۴- گاهی نیز بهاییان بیان می‌کنند که باب در این جملات و امثال آن تقیه کرده است و رعایت حکمت کرده است و حقیقت را به جهت ملاحظه مخاطبین خود بیان نکرده است.
این موارد خلاصه دلایلی است که از لابلای گفتگوهایی که با تعدادی از بهاییان داشته ام، استخراج کردم.
به نظر می‌رسد دقت در صراحت لهجه باب در جملاتش که تنها به ۴ نمونه آن اشاره شد، برای بررسی استدلال بهاییان کافی است!
به جهت اختصار، در پاسخ به نکاتی اشاره می‌کنم:
الف - در مورد دلیل اول، بهاییان به داستان جعلی غرایق استدلال می‌کنند که استناد بهاییان به افسانه دروغین غرانیق (ستایش پیامبر اکرم از بت ها) از چند جهت غیر علمی و غیر منطقی است:
اول این که این داستان در منابع معتبر شیعی نیامده است. در گفتگو با مخاطب شیعه استناد به منابع سنی (که البته همان هم مورد نقد از طرف اهل سنت است) روشی غیر علمی است.
دوم اینکه این داستان ساختگی، مورد نقد جدی از طرف خود اهل سنت هم قرار دارد. برای آنکه این مقاله طولانی نشود دوستان و خوانندگان را به این سایت ارجاع می‌دهم تا نقد این داستان ساختگی را بخوانند.
سوم اینکه این داستان در تضاد کامل با آیات قرآن قرار دارد که بیان میکند"ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی"پیامبر سخنی از هوی و هوس نمی‌گوید مگر آنکه هرچه می‌گوید عینا وحی الاهی است.
مدیر سایت آیین بهایی در اظهار نظری نوشتند:
"قرآن به صراحت بیان میدارد که شیطان در نزول وحی دخالت میکند و خداوند آن آیات شیطانی را نسخ مینماید"فینسخ الله ما القی الشیطان"حج ۵۲"
" البته به دستور پیامبر آیاتی از قرآن حذف گردید مانند آیه غرانیق که در مدح بتها بود و در توضیح علت این اقدام فرمودند"وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ وَ لا نَبِیٍّ إِلاَّ إِذا تَمَنَّی أَلْقَی الشَّیْطانُ فی أُمْنِیَّتِهِ فَیَنْسَخُ اللَّهُ ما یُلْقِی الشَّیْطانُ ثُمَّ یُحْکِمُ اللَّهُ آیاتِهِ وَ اللَّهُ عَلیمٌ حَکیمٌ"(حج ۵۲)"
و نیز در توجیه سخنان باب اظهار کردند:
" علت ذکر اسامی موهوم مورد اعتقاد شیعیان در آثار حضرت باب با استناد به بیان صریح خودشان به وضوح خدمتتان ذکر شد بنا بر این آوردن نام محمد ابن الحسن که وجود خارجی نداشته همانند مدح بتها در اوایل ظهور اسلام است و سبب آن نیز فضل خداوند در هدایت تدریجی خلق بوده."
مشخص است که مدیر سایت آیین بهایی یا معنای آیه قرآن را نمی‌دانند و یا صلاح به ترجمه دقیق آیه ندیده اند و یا بدون ترجمه دقیق به دنبال نسبت دادن عقاید خودشان به قرآن هستند.
آیه ۵۲ سوره حج می‌فرماید:
وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ مِن رَّسُولٍ وَلَا نَبِیٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّیٰ أَلْقَی الشَّیْطَانُ فِی أُمْنِیَّتِهِ فَیَنسَخُ اللَّـهُ مَا یُلْقِی الشَّیْطَانُ ثُمَّ یُحْکِمُ اللَّـهُ آیَاتِهِ ۗ وَاللَّـهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
ترجمه:
«هیچ نبی و رسولی را پیش از تو نفرستادیم مگر اینکه هرگاه آرزو می‌کرد شیطان القایاتی در آن می‌کرد؛ امّا خداوند القایات شیطان را از میان می‌برد، سپس نشانه‌های خود را استحکام می‌بخشد؛ و خداوند علیم و حکیم است.»
نکته اول آنکه این آیه در مورد انبیای قبل از پیامبر اسلام است و نه حضرت خاتم الانبیاء محمد مصطفی. اما نویسندگان بهایی به غلط این قضیه را در مورد پیامبر اسلام می‌دانند.
نکته دوم آنکه موضوع آیه شریفه در مورد آیاتی که بر پیامبران وحی می‌شده است نیست. با دقت در آیه و ترجمه آن می‌بینیم که صحبت در مورد آرزوهایی است که پیامبران قبل از پیامبر اسلام می‌کردند و شیطان القایی در آن می‌کرده که خدا آن را از بین می‌برده است.
لطفا به تحریفی که مدیر سایت بهایی میکند دقت کنید. وی می‌نویسد:
"قرآن به صراحت بیان میدارد که شیطان در نزول وحی دخالت میکند و خداوند آن آیات شیطانی را نسخ مینماید"
ایشان از جانب خودشان دخالت شیطان در""نزول وحی""را به جای القای شیطان در آرزوی پیامبران گذشته بر معنای قرآن تحمیل می‌کنند تا به دنبال نظر خودشان باشند.
سومین نکته که بسیار مهم است اینکه اگر این ادعای مدیر سایت آیین بهایی صحیح است و شیطان جملاتی در مدح بت ها بر زبان پیامبر جاری کرده است پس این جملات ربطی به خداوند و پیامبرش ندارد بلکه"القای شیطان"است و نه عمل کردن پیامبر به حکمت!! حتی اگر افسانه دروغین غرانیق را بپذیریم باز هم صحبت از القای شیطان است و نه وحی خدا و زمینه سازی برای پذیرش حق در بت پرستان!!! یعنی تمجید و ستایش از بت ها حکمت شیطانی است و نه حکمت الاهی!! یعنی نمی‌توانیم بگوییم پیامبر اسلام به مدح بت ها پرداخت تا رعایت حکمت کرده باشد و با بت پرستان همراهی کرده تا زمینه را برای پذیرش سخنان توحیدی خود فراهم کرده باشد!!!!
آیا بهاییانی که به این داستان دروغین استناد می‌کنند، معتقدند جملات زیاد باب در تایید قایمیت فرزند امام حسن عسکری که به نمونه‌هایی از آن در ابتدای مقاله اشاره کردم، القایات شیطان بر باب است؟؟؟ آیا در میان کتاب‌های باب مطالبی حاصل القایات شیطان وجود دارد؟؟؟ ملاک فهمیدن آیات شیطانی باب و آیات الاهی او چیست؟؟؟
ب- جریان حضرت ابراهیم:
استناد بهاییان به این داستان نیز ناشی از بی اطلاعی آنان از تفسیر راسخان در علم از آیات قرآن است.
امام رضا علیه السلام در بیانی در مجلس مامون به زیبایی آیات مربوط به حضرت ابراهیم را توضیح داده اند.
در کتاب عیون اخبار الرضا جلد ۱ ص ۱۹۵ (آغاز روایت از ص ۱۹۵ و قسمت مربوط به حضرت ابراهیم در صفحه ۱۹۷) چنین می‌خوانیم:
فقال المأمون أشهد أنک ابن رسول الله ص حقا فأخبرنی عن قول الله عز و جل فی حق إبراهیم ع فَلَمَّا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ رَأی کَوْکَباً قالَ هذا رَبِّی فقال الرضا ع إن إبراهیم ع وقع إلی ثلاثة أصناف صنف یعبد الزهرة و صنف یعبد القمر و صنف یعبد الشمس و ذلک حین خرج من السرب الذی أخفی فیه فَلَمَّا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ فرأی الزهرة قال هذا رَبِّی علی الإنکار و الاستخبار فَلَمَّا أَفَلَ الکوکب قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ لأن الأفول من صفات المحدث لا من صفات القدم فَلَمَّا رَأَی الْقَمَرَ بازِغاً قالَ هذا رَبِّی علی الإنکار و الاستخبار فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لَیِنْ لَمْ یَهْدِنِی رَبِّی لَأَکُونَنَّ مِنَ الْقَوْمِ الضَّالِّینَ یقول لو لم یهدنی ربی لکنت من القوم الضالین فلما أصبح و رَأَی الشَّمْسَ بازِغَةً قالَ هذا رَبِّی هذا أَکْبَرُ من الزهرة و القمر علی الإنکار و الاستخبار لا علی الإخبار و الإقرار فَلَمَّا أَفَلَتْ قالَ للأصناف الثلاثة من عبدة الزهرة و القمر و الشمس یا قَوْمِ إِنِّی بَرِیءٌ مِمَّا تُشْرِکُونَ إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِیفاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ و إنما أراد إبراهیم ع بما قال أن یبین لهم بطلان دینهم و یثبت عندهم أن العبادة لا تحق لما کان بصفة الزهرة و القمر و الشمس و إنما تحق العبادة لخالقها و خالق السماوات و الأرض و کان ما احتج به علی قومه مما ألهمه الله تعالی و آتاه کما قال الله عز و جل وَ تِلْکَ حُجَّتُنا آتَیْناها إِبْراهِیمَ عَلی قَوْمِهِ فقال المأمون لله درک یا ابن رسول الله
حضرت رضا در این بیان مبارک به روشنی بیان می‌کنند که جملات حضرت ابراهیم سوالی و انکاری بوده است. (آنچه که ما به اسم استفهام انکاری در دستور زبان می‌شناسیم)
یعنی حضرت ابراهیم نفرموده اند که"این (ستاره) پروردگار من است". بلکه پرسیده اند: این (ستاره) پروردگاه من است؟!
لذا نه حضرت ابراهیم بیان شرک آمیزی فرموده اند و نه عقاید خرافی ستاره پرستان را تایید کرده اند بلکه با سوال و انکار، پرسیده اند که آیا این ستاره خدای من است؟؟! و با این سوال، آنان را به فطرت توحیدیشان تذکر داده اند و نه اینکه با تایید اعتقادات شرک آلودشان، آنان را به سمت خود متمایل کنند!!!!
خوب است نگاهی دوباره به برخی جملات باب که در ابتدا آوردم بیاندازیم.
باب در مناجات خود با خداوند صراحتا قایم از اهل بیت را امام و پیشوای خود خوانده است و در تفسیر سوره بقره نیز آشکارا امام عسکری را صاحب فرزندی به نام محمد می‌داند که وی قایم از اهل بیت است.
ج- دعوت پنهانی پیامبر اسلام:
میدانیم که پیامبر اسلام برای چند سال دعوت خود را پنهان کردند و فقط برای نزدیکان بعثت خود را آشکار کردند و بعد هم با دعوت و انذار فامیل و اقوام دعوت علنی خود را آغاز فرمودند. نویسنده بهایی هم به این مطلب اذعان دارد:
" حضرت محمد اصل ادعا و دعوتشان را مدتها پنهان کردند و جز نزدیکانشان کسی از موضوع خبر نداشت."
اما سوال اصلی اینجاست که آیا اصل دعوت و ادعای حضرت خاتم الانبیاء در طول ۲۳ سال دعوتشان تغییر کرد؟؟
آیا پیامبر در سالیان دعوت پنهانی العیاذ بالله بت پرستید و یا مردم را به بت پرستی فراخواند و یا تظاهر به بت پرستی نمود؟؟ کجا پیامبر اسلام اصل ادعا و دعوت خویش را وارونه معرفی کرد و عقاید خرافی و دروغین را به عنوان اعتقادات قلبی خود برشمرد؟؟
صحبت این است که بهاییان از یک سو اعتقاد به وجود فرزند برای امام عسکری و اعتقاد به قایمیت او را خرافه و دروغ می‌دانند و از سویی دیگر باب در آثار خود همین اعتقادات را به زبان‌های مختلف و در مواضع مختلف بیان کرده است.
پیامبر اسلام از همان ابتدای دعوت خود بر وحدانیت و یگانگی خدا تاکید کرد و مردم را به خلع انداد و نفی هرگونه شرک به خدا فراخواند.
پنهان کردن دعوت و عدم آشکار کردن آن کجا و اینکه کسی عقاید دروغین و خرافه ای را اعتقاد قلبی خود بداند و مردم را به تبعیت از شخصی (جناب حسین بن روح) فرابخواند که (به اعتقاد بهاییان) گمراه کننده بوده است؟!؟!
د- استناد به تقیه و حکمت:
واضح است که تقیه در ادعای نبوت نقض غرض است. اگر پیامبر آمده است که مقام خود را بگوید و مردم را از گمراهی رها کند، تایید گمراهی و نیز عقاید دروغینی را به عنوان باور قلبی به مردم معرفی کردن زیر سوال بردن اصل علت نبوت (هدایت انسانها) است. مسولیت گمراهی افرادی که این سخنان خرافه و باطل را از چنین پیامبری شنیدند و به آن اعتقادات ایمان آوردند با کیست؟؟
برای آنکه این قسمت طولانی نشود و چون مخاطب ما در این بحث بهاییان هستند برای آنان جمله ای از پیشوایشان می‌آورم که همین برایشان کافی است:
«حکمت محبوب است ولکن نه به شأنی که کلمة الله مستورماند وحکمت ما بین اشرار لایق نه بین اخیار»
(اسرار الاثار جلد ۲ صفحه ۱۷۱)
یعنی اگر بنا بر رعایت حکمت باشد، حد و مرز آن تا جایی است که کلمة الله پنهان نباشد. حال آیا تایید و ترویج عقایدی که بهاییان آن ها را خرافه و دروغ می‌دانند پنهان کردن کلمه الله نیست؟؟
خلاصه صحبت آن که توجیهات بهاییان از جملات باب به هیچ وجه منطقی و علمی نیستند. قرآن هیچ گاه تایید نمی‌کند که پیامبر اسلام به مدح بت ها پرداخت و یا شیطان در نزول وحی دخالت داشت حتی اگر این اعتقاد غلط را قبول نموده و افسانه غرانیق را همچون بهاییان بپذیریم، این حکمت شیطانی بوده است که بت ها مدح شوند و نه حکمت الاهی و سوال این است که آیا جملات زیاد باب که بهاییان اعتقاد به اینگونه سخنان را خرافه می‌دانند آیات شیطانی باب و از روی حکمت شیطانی بوده است؟؟
البته علت اصلی این گونه توجیهات، عدم مراجعه بهاییان به اصل سخنان باب است که این نیز بعضا به خاطر بی اطلاعی آنها از آثار باب است چرا که تشکیلات بهایی همواره از انتشار رسمی و کامل آثار باب امتناع ورزیده است و شاید علت، همین وجود جملات بسیاری است که بهاییان توجیهی برایشان ندارند و صلاح خویش و پیروان تشکیلات بهایی را به عدم اطلاع از این سخنان دانسته اند.
امیدواریم روزی برسد که تشکیلات بهایی شجاعت انتشار آثار باب را در بین بهاییان پیدا کند.
/
