خطبة امام حسین(ع) برای اصحاب

خطبة امام حسین(علیه السلام) برای اصحاب

جابر از امام باقر(علیه السلام) نقل کرده که فرمود: امام حسین(علیه السلام) پیش از شهادت به اصحاب خود فرمود: رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به من فرمود: فرزندم! تو به زودی در «کربلای» عراق برده می‌شوی و آن سرزمینی است که آن پیامبران و اوصیای پیامبران با هم دیدار کنند و«عمورا» نام دارد تو را در آن‌جا به شهادت می‌رسی و نیز با تو جماعتی از یارانت که از شوق دیدار حقّ درد شمشیر و نیزه را حس نکنند به شهادت می‌رسند و این آیه را تلاوت فرمود:
و فرمودیم! ای آتش! بر ابراهیم خنک و سلام باش۱
آن جنگ بر تو و بر آنان نیز خنک و سلام خواهد بود.
سپس تا آن زمان که خدا خواهد انتظار می‌کشم، آن گاه از زمین جدا شده همچون خروج امیرمؤمنان(علیه السلام) و قیام قایم ما و حیات رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) برآیم. 
سپس از نزد خدا گروهی آسمانی بر من فرود آیند که قبلاً به زمین نیامده‌اند و جبرییل و میکاییل و اسرافیل و سپاه فرشتگان بر من آیند.
محمّد(صلی الله علیه و آله و سلم) و علی(علیه السلام) و من و برادرم و همة آنان که خدا برایشان منّت دارد در کجاوه‌های پروردگار بر اسبان دو رنگی ـ که از نورند و به کسی سواری نداده‌اند ـ فرود آییم. 
سپس محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) پرچم خود را به اهتزاز در آورد و آن را با شمشیر خود به قایم ما بسپرد. سپس ما پس از آن تا خدا خواهد می‌مانیم.
سپس خدا از مسجد کوفه چشمه‌ای از روغن و شیر و آب بجوشاند.
سپس امیرمؤمنان(علیه السلام) شمشیر رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) را به من داده مرا به شرق و غرب عالم برانگیزد به هیچ دشمن خدا نمی‌گذرم مگر که خونش را می‌ریزم و هیچ بتی را نمی‌نهم مگر که می‌سوزانم تا به دیار هند درآیم و آن را بگشایم.
دانیال و یونس [یوشع] نزد امیرمؤمنان(علیه السلام) آیند و گویند: خدا و پیامبرش راست فرمودند و خدا با ایشان هفتاد نفر را به سوی بصره برانگیزد و آنان دشمنان خود را از پا افکنند و یک بار نیز به روم انگیزد و آن را برایشان بگشاید.
سپس هر جانوری که خدا گوشت آن را حرام فرموده می‌کشم تا بر زمین، جز پاکیزه‌ها نمانند. و بر یهود و نصارا و دیگر ملت‌ها می‌پردازم و آنان را میان اسلام و شمیر، آزاد می‌گذارم هر که اسلام آورد بر او منت دارم و هر که اسلام نپذیرد خدا خونش را بریزد و کسی از شیعیان ما نمی‌ماند مگر که خدا فرشته‌ای را نزد او فرستد تا خاک را از چهره‌اش ببرد و همسران و منازلش را در بهشت بشناساند.
بر زمین، کور و زمین‌گیر و گرفتاری نمی‌ماند مگر آن که خدا به برکت ما اهل بیت ناراحتی او را برطرف کند و برکت‌ها از آسمان بر زمین آید تا درختان، میوه‌های خدا خواستة خود را سرشار آرند و میوه‌‌های زمستان را در تابستان و میوه‌های تابستان را در زمستان مصرف کنند و آن است فرمودة خدای متعال: 
چنانچه اهل کتاب ایمان آورند و تقوا پیشه کنند ما برکات آسمان و زمین را برایشان بگشاییم، ولی تکذیب کردند و ما نیز ایشان را به اعمالشان گرفتیم.۲
سپس خدا به شیعیان ما کرامتی بخشد که هیچ چیز بر زمین و در زمین برایشان پنهان نماند تا آن جا که یک نفر از ایشان اراده کند اخبار خود داند پس آنان را به آگاهی آن‌چه کنند خبر دهد.

پی نوشت:
٭برگرفته از: فرهنگ جامع سخنان امام حسین(علیه السلام) صص ۴۸۶-۴۸۴.
۱. سورة انبیاء (۷)، آیة ۶۹.
۲. سورة اعراف (۲۱)، آیه ۶۹.
ماهنامه موعود شماره ۷۳