هوای نفس در اجتهادات صحابه
«ابن تیمیه» اجتهادهای صحابه را خالی از هوای نفس نمی‌داند،پس چگونه ما می‌توانیم صحابه را عادل بدانیم!!
ابن تیمیه درمنهاج السنه ج۲، ص۲۴۵ تعبیری دارد:فمنما یتعلق بهذا الباب أن یعلم أن الرجل العظیم فی العلم و الدین من الصحابة و التابعین و من بعدهم إلی یوم القیامة اهل البیت و غیرهم، قد یحصل منهم نوع من الإجتهاد و نوعا من الهوی الخفی.
مطلبی که باید همگان بدانند این است یک مرد بزرگ در علم و دین از صحابه و تابعین و از اهل بیت اینها همه گرفتار اجتهاد بوده اند و این اجتهادی که مقرونا بالظن، به گمان خودشان اجتهاد می‌کردند و یک نوع هوای نفسانی خفیفی در صحابه و تابعین بر اهل بیت بوده.
وقتی ابن تیمیه می‌آید نسبت به صحابه و تابعین این چنین می‌گوید: در صحابه و تابعین یک نوعی از اجتهاد بوده که مقرون به ظن و گمان و نوعی از هواهای نفسانی است؛ اگر واقعا هوای نفسانی در صحابه هست، چگونه می‌توانیم صحابه را عادل بدانیم!!!!
