مناظره امام باقر(علیه السلام) با اسقف...

مناظره امام باقر(علیه السلام) با اسقف اعظم

خود کامگی و غرور، خلیفه اموی"هشام بن عبدالملک"را وا داشت که امام محمد باقر ـ علیه‎السّلام ـ پیشوای پنجم شیعیان را از مدینه به شام تبعید کند.

امام باقر ـ علیه‎السّلام ـ در مدت اقامت خود در شام با مردم آنجا رفت وآمد داشت، روزی دید گروهی از نصاری به سوی کوهی که در شام بود می‎روند، حضرت از همراهان پرسید:"آیا امروز نصاری عیدی دارند که این طور با ازدحام به جانب کوه رهسپارند؟"

در پاسخ گفتند:"خیر امروز عید نصاری نیست بلکه یکی از دانشمندان نصاری در آن کوه منزل دارد؛ مسیحیان می‎گویند او زمان حواریون (شاگردان حضرت عیسی ـ علیه‎السّلام ـ) را درک کرده است و هر سال در چنین روزی به دیدار آن عالم می‎روند ومسائل خود را از او می‎پرسند."

حضرت به همراهانش فرمود:"بیایید ما هم به همراه آنان نزد آن عالم برویم."

آنها اطاعت کردند و به همراهی امام باقر ـ علیه‎السّلام ـ به طرف منزل او حرکت کردند.

او در درون غاری سکونت داشت؛ نصاری، فرشی را به درون غار برده او را بیرون آورده و بر روی تختی نشانیدند، در حالتی که بسیار پیر و سالخورده بود و از شدت پیری ابروهایش بروی چشمانش افتاده بود، پس ابروهایش را با حریر زردی به سرش بسته بودند.

حضرت و سایر مردم به گرد او حلقه زدند، وقتی که آن عالم چشم باز کرد مجذوب و متوجه امام باقر ـ علیه‎السّلام ـ شد؛ رو به حضرت کرد و گفت:"آیا شما از نصاری هستید یا از امّت مرحومه (اسلام) می‎باشید؟"

امام ـ علیه‎السّلام ـ:"از امّت مرحومه و جزو مسلمانان می‎باشم."
عالم:"آیا از دانشمندان هستی یا از نادانان."
امام ـ علیه‎السّلام ـ:"از نادانان نیستم."
عالم:"شما سؤال می‎کنید یا من سؤال کنم؟"
امام ـ علیه‎السّلام‎ ـ‎:"هر چه خواهی بپرس من آماده جوابم."

آن عالم پیر نصرانی، رو به نصاری کرد و گفت:"این مرد از امّت محمد ـ صلی‎الله علیه و آله ـ است و ادعای دانش دارد و می‎گوید: آنچه می‎‎خواهی سؤال کن، من آماده جوابم، الحال سزاوار است که چند مسئله از او بپرسم."

آنگاه رو به حضرت کرده و چنین سؤال کرد: 
"خبر بده مرا از ساعتی که نه شب است و نه روز، آن چه ساعتی است؟"
امام ـ علیه‎السّلام ـ:"آن ساعت، از طلوع فجر تا طلوع خورشید است."

عالم:"آن ساعت که نه از شب است و نه از روز، پس از چه ساعت‌هایی است."
امام ـ علیه‎السّلام ـ:"آن ساعت از ساعات بهشت است، لذا در آن ساعت بیماران به هوش می‎آیند و دردها ساکن می‎شوند و کسی که شب را نخوابیده در این ساعت به خواب می‎رود و خداوند این ساعت را در دنیا موجب علاقه کسانی که به آخرت رغبت دارند گردانیده و از برای عمل کنندگان آخرت دلیلی واضح ساخته و برای منکرین آخرت حجتی گردانیده است."

عالم:"درست گفتی اینک باز من سؤالی کنم یا تو سؤال می‎کنی؟"
امام ـ علیه‎السّلام ـ:"آنچه می‎خواهی سؤال کن."

عالم رو به نصاری کرد و گفت:"این شخص (امام باقر ـ علیه‎السّلام ـ) بر مسائل بسیاری واقف است و سپس رو به امام کرد و پرسید: 
"خبر بده مرا از ساکنین بهشت که چگونه غذا می‎خورند و می‎آشامند ولی تخلیه ندارند، (هرگز به مستراح نمی‎روند) آیا نظیرش در دنیا و جود دارد؟"
امام ـ علیه‎السّلام ـ:"مَثَل آنها بسان"جنین"است که در شکم مادر می‎خورد ولی بول و غایط از او جدا نمی‎شود."

عالم:"کاملاً درست گفتی ولی باز من سؤال کنم یا تو سؤال می‎کنی؟"
امام ـ علیه‎السّلام ـ:"سؤال کن آنچه را می‎خواهی."

عالم:"خبر دهید مرا از آنچه مشهور است که میوه‎های بهشت کم نمی‎شود و هر مقدار که از آنها خورده شود، باز به حالت اول خود باقی است، آیا در دنیا هم نظیری دارد؟"
امام ـ علیه‎السّلام ـ:"نظیرش در دنیا شمع افروخته یا چراغ است که اگر صد هزار چراغ از او روشن کنند نورش کم نمی‎شود و به حالت خود باقی است."

عالم پیر نصرانی گفت:"درست گفتی و اکنون سؤالی می‎کنم که هرگز پاسخش را نتوانی گفت و آن سؤال این است: خبر دهید مرا از مردی که با عیال خود همبستر شد و سپس آن زن به دو پسر حامله گردید و هر دو (بصورت دو قلو) در یک ساعت متولّد شدند و هر دو در یک ساعت از دنیا رفتند ولی یکی از آنها صد و پنجاه سال و دیگری پنجاه سال عمر کرد، آنها کیستند و قصه آنها از چه قرار است؟"

امام ـ علیه‎السّلام ـ:"آن دو پسر،"عزیز"و"عُزَیر"بودند؛ آن دو در یک ساعت متولّد شدند و با هم سی سال زندگی کردند، آنگاه خداوند"عُزیر"را قبض روح کرد و یک صد سال در صف مردگان بود، ولی"عزیز"همچنان در دنیا زندگی می‎کرد. پس از صد سال خداوند"عُزیر"را زنده کرد و او را دوباره به دنیا برگرداند و او بیست سال با برادرش"عزیز"زندگی کرد و سپس هر دو با هم در یک ساعت از دنیا رفتند، روی این حساب"عُزیر"پنجاه سال عمر کرد ولی"عزیز"صد و پنجاه سال عمر نمود."

عالم نصرانی که از علم امام حیرت زده شده بود حرکت کرد و گفت:"از من داناتر و بهتری را آورده‎اید تا مرا رسوا نمایید، به خداوند قسم، تا این مرد دانشمند و بزرگوار در شام است من با شما نصاری سخن نمی‎گویم و از من چیزی نپرسید؛ اینک مرا به مسکنم باز گردانید."

او را به درون غار بردند و از آن پس هر چه سؤال داشتند از امام باقر ـ علیه‎السّلام ـ می‎پرسیدند و جواب کافی می‎گرفتند.