قرآن و سوگواری بر امام حسین علیه السلام-۲
دومین آیه شریفه در سوگ حسین (علیه السلام) این آیه شریفه است که بدین واقعیت اشاره دارد که آن حضرت در راه پرافتخار خویش تنها بود و یاران با شهامت و پاکباخته همراه و همدل و همسنگر او اندک.
« الم تر الی الذین قیل لهم کفوا ایدیکم و اقیمو الصلواة و اتوالزکوة فلما کتب علیهم القتال اذا فریق منهم یخشون الناس کخشیة الله او اشد خشیة و قالوا ربنا لم کتبت علینا القتال لولا اخرتنا الی اجل قریب … »
« آیا ندیدی کسانی را که به آنها گفته شد: که اکنون از پیکار باز ایستید و نماز بخوانید و زکات بدهید، اما هنگامی که جنگیدن بر آنان مقرر شد گروهی چنان از مردم ترسیدند که باید از خدا می‌ترسیدند یا ترسی بیشتر از ترس از خدا و گفتند: پروردگارا! چرا پیکا را بر ما مقرر فرمودی و بر ما مهلت نمی‌دهدی تا به مرگ خویش که نزدیک است بمیریم؟ »
سوره نساء، آیه ۷۷.
در تفسیر آیه شریفه از حسن بن زیاد عطار، روایت است که می‌گوید:
از امام صادق (علیه السلام) در مورد آیه شریفه پرسیدم که فرمودند: فراز نخست آیه، در مورد امام حسین (علیه السلام) است که خداوند او را به دست نگاه داشتن از پیکار فرا خواند « الم ترالی الذین … » آنگاه از فراز دوم آیه شریفه پرسیدم: « فلما کتب علیهم القتال … » که فرمود در مورد امام حسین (علیه السلام) است و به همه مردم روی زمین که به همراه او در راه حق و عدالت به جهاد برخیزند.
بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۱۷ قطعه ای از بهشت ج ۲ ص ۲۱۷
یکی از شیعیان از امام باقر (علیه السلام) روایت کرده که فرمودند: اگر تمام اصل زمین در رکاب امام حسین (علیه السلام) جنگ می‌کردند همه کشته می‌شدند.
خصایص الحسیینه، ص ۴۲۰
