- حِمْیَری أُشهِدُ بِاللَّه و الآیِه/و اللَّهُ عمّا قُلتُه سایلُ/ إنَّ علیّبنَ أبیطالبٍ/لَخیرُ ما حافٍ و ما ناعلُ/ “به خدا و نعمتهایش سوگند -و البته خدا از آنچه میگویم مرا بازخواست خواهد کرد-”//، “که علیبن ابیطالب بهترین مردمان پابرهنه و کفشپوش است”//.
- حِمْیَری ألَمْیَکُ خیرَهُم أهلاً و وُلْداً/و أفضلَهُم مَعالاً یُنْکِرونا/ أَلمیکُ أهلُه خیرَ الأنامِ/و سِبطاهُ رییسَ الفایزینا/ “مگر علی از نظر خانواده و فرزند بهترین آنان و از نظر والاییها برترین آنها نیست، پس چرا سخن ما را انکار میکنند”/؟ “مگر خاندان او بهترین خلایق و دو فرزند او رییس رستگاران نیستند”/؟
-جمیلبن درّاج (یکی از راویان حدیث) گوید: ابوهاشم سیّد حِمْیَری - رحمه الله - مضمون این خبر را برای من به نظم کشید: قَولُ علی لِحارثٍ عَجَبُ/کَمْ ثَمَّ اُعْجوبَةً لَهُ حَمَلا/ یا حارِ همدانَ مَن یَمُتْ یَرَنی/مِن مؤمنٍ اَو منافقٍ قُبُلا/ یَعْرِفُنی طَرْفُهُ وَ اَعْرِفُهُ/بِنَعْتِهِ وَ اسْمِهِ و ما عَمِلا/ وَ اَنْتَ عِنْدَ الصِّراطِ تَعْرِفُنی/فَلاتَخَفْ عَثْرَةً و لاَ زَلَلا/ اَسْقیکَ مِنْ بارِدٍ عَلی ظَمَأٍ/تَخالُهُ فِی الْحَلاوَةِ الْعَسَلا/ اَقولُ لِلنّارِ حینَ تُوقَفُ لِل/-عَرْض دَعیهِ لاتَقْربِی الرَّجُلا/ دَعیهِ لاتَقْرَبیهِ اِنَّ لَهُ/حَبْلاً بِحَبْلِ الْوَصی مُتَّصِلا/(امالی شیخ مفید - رحمه الله - / ۳؛ امالی شیخ طوسی - رحمه الله - ۲ / ۲۳۸، بحارالانوار ۶ / ۱۷۸ و ۳۹/۲۳۹.)
باید دانست که این حدیث شریف دلالت دارد بر آنکه این ابیات سروده سید حمیری - رحمه الله - است. محدث قمی - رحمه الله - نیز در “الکنی و الالقاب” ۲ / ۱۰۵ گوید: “سید حمیری - رحمه الله - مضمون این خبر را به نظم کشیدهاست”. و شاید توهّم راویان و بسیاری از محققان که این شعر را به علی - علیه السلام - نسبت میدهند از آنجا ناشی شود که بیت اول آن مشهور نیست حتی علامه مامقانی - رحمه الله - در کتاب رجال خود آن را نقل نکردهاست، و نیز ابن ابیالحدید در این مورد به اشتباه افتاده و در “شرح نهجالبلاغة” ۱/۲۹۹ گوید: “شیعیان شعری را از آن حضرت روایت کردهاند که به حارث همدانی فرمود...”.) “این گفتار علی علیه السلام به حارث عجیب است و چه عجایبی را حارث از حضرتش تحمل کرد!: ای حارث هَمْدانی هر که بمیرد از مؤمن و منافق مرا رویاروی میبیند، دیدگان او مرا میشناسد و من نیز او را به وصف و نام و عمل میشناسم. و تو در نزد صراط مرا میشناسی، پس از هیچ لغزشی بیم مدار. تو را در حال تشنگی شربت سردی بنوشانم که آن را در شیرینی عسل پنداری. من به آتش دوزخ هنگامی که آن را برای عرضه بر دوزخیان بازمیدارند گویم: این مرد را رها کن و به او نزدیک مشو؛ رهایش کن و به او نزدیک مشو، که ریسمان او به ریسمان وصی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم متصل است”. از کتابهای رجال و شرح حالها و احادیث گذشته برمیآید که حارث اعور هَمْدانی از دوستان خالص علی علیه السلام بوده که در راه ولایت محنتها و مصیبتها دیده و در راه سرور و مولای خود از مردم رذل و کینهتوز آزارها کشیدهاست تا آنجا که با حال رنجوری عصازنان و افتان و خیزان خدمت مولایش رسیده و از دردها و گرفتاریهایش شکایت نمودهاست. و چون علی علیه السلام دوست خود را اندوهگین و غمزده دید او را تسلّی بخشید و او را به دیدار و معرفت خود در چهار موقف خطرناک و هولناک قیامت، یعنی هنگام مرگ و نزد صراط و حوض کوثر و هنگام مقاسمه، بشارت داد.
-حِمْیَری: وَ لَدَی الصِّراطِ تَری عَلِیّاً واقِفاً / یَدْعُو اِلَیْهِ وَلِیَّهُ الْمَنْصُورا / اَللَّهُ اَعْطی ذا عَلیّاً کُلَّهُ / وَ عَطاءُ رَبّی لَمْیَکُنْ مَحْظُورا / (مناقب ابنشهرآشوب ۲ / ۱۵۷.)) “و در نزد صراط علی را بینی که ایستاده و دوست مورد حمایتش را نزد خود فرامیخواند. خداوند همه این مقامات را به علی بخشیدهاست، و بخشش پروردگار من بازداشتنی نیست”.
//
سایت فطرت
