خدا تو را کافی است اما
حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیل(آل عمران ۱۷۳)
در این که خدا ما را کفایت می‌کند تردیدی نیست. اما این سخن به این معنا نیست که از نعمت‌های خدا چشم بپوشیم. نعمت‌هایی که بوسیله ی آن ها هدایت می‌شویم، زندگی می‌کنیم و از مشکلات رها می‌شویم. آیه ۶۴ سوره ی انفال این امر را برایمان بیشتر روشن می‌کند:
یا أَیُّهَا النَّبِیُّ حَسْبُکَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ
ای نبی، تو را کفایت می‌کند خدا و آن گروه از مؤمنین که تو را پیروی کردند.
حقیقت امر چنین است که توکل به خداوند متعال در این نیست که بگوییم فقط خدا و به آن چه خداوند برایمان قرار داده توجه نکنیم.
خداوند در حالی که خود را برای پیامبر صلی الله علیه و آله کافی معرفی می‌کند، مؤمنین را نیز واسطه ای برای یاری و کفایت برای او نشان می‌دهد.
پس مواظب باشیم از عباراتی چون"فقط خدا"و"حسبنا الله"سوء استفاده نشود!
راستی، خدا کجا و مخلوقات کجا؟ تفاوت کفایت و یاری خداوند و مؤمنین در چیست؟چگونه این دو در کنار هم آمده اند؟(کلیک
فطرت
