روز ۲۰ جمادی الثانی، سالروز ولادت حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) است، بزرگ بانویی که اقدامات وی در دوران کوتاه زندگی، از او الگویی فرهیخته و جاودانه برای زنان عالم ساخت.
به آفرینش و زندگی فاطمه این نکته را به اثبات رساند که میتوان احساسات و انعطاف زنانه را با شعور و درایت حماسی پیوند زد؛ میتوان از محیط خانه منشأ تحولات اجتماعی و تاریخی شد؛ میتوان در محراب عبادت با ملک همنوا گردید و از آنجا، پای به مسجد گذاشت و بلاغت را در ادبیات سیاسی و فرهنگی به اوج رساند؛ میتوان اوج اقتدار زنانه را در خضوع به همسر، پرورش فرزند، خانه داری هدفمند، توجه به علم و معرفت و حضور مؤثر در مهم ترین عرصههای حیات سیاسی و اجتماعی، تعریف کرد و عمر کوتاه زندگی مادی را تا همیشه تاریخ جاودانه ساخت.
فاطمه سلام الله علیها شخصیتی ممتاز و برجسته
شخصیت زهرای اطهر، در ابعاد سیاسی و اجتماعی و جهادی، شخصیت ممتاز و برجسته ای است؛ به طوری که همه زنان عالم می توانند از زندگی کوتاه و پرمغز او درس بگیرند.
زنی که در خانه حضرت رسول متولد شد و تمام دوران کودکی را در آغوش پدری گذراند که مشغول یک مبارزه عظیم جهانی و فراموش نشدنی بود. وی در دوران کودکی، سختیهای مبارزه دوران مکه را چشید، به شعب ابی‌طالب برده شد، گرسنگی و سختی و رعب و انواع شدتهای دوران مبارزه مکه را لمس و بعد که به مدینه هجرت کرد، همسر مردی شد که تمام زندگی اش جهاد فی‌سبیل‌الله بود و در تمام قریب به یازده سال زندگی مشترک فاطمه زهرا (سلام الله علیها) و امیرالمؤمنین(علیه السلام)، هیچ سالی، بلکه هیچ نیم سالی نگذشت که این شوهر، کمر به جهاد فی‌سبیل‌الله نبسته و به میدان جنگ نرفته باشد و این زن بزرگ و فداکار، همسری شایسته یک مرد مجاهد و یک سرباز و سردار دایمی میدان جنگ را نکرده باشد.
زندگی فاطمه زهرا(س)، اگر چه کوتاه بود و حدود بیست سال بیشتر طول نکشید، اما این زندگی، از جهت جهاد، مبارزه، تلاش، کار انقلابی، صبر انقلابی، درس، فراگیری و آموزش، سخنرانی و دفاع از نبوت و امامت و نظام اسلامی، دریای پهناوری از تلاش و مبارزه و کار و در نهایت هم شهادت است.
مقام معنوی این بزرگوار، نسبت به مقام جهادی، انقلابی و اجتماعی او به مراتب بالاتر است. فاطمه زهرا(س) به ظاهر، یک بشر و یک زن، آن هم زنی جوان است؛ اما در معنا، یک حقیقت عظیم و یک نور درخشان الهی و یک بنده صالح و یک انسان ممتاز و برگزیده است.
ام ابیها؛ تسلی بخش پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم)
تا قبل از ازدواج که دخترکی بود، با آن پدر به این عظمت کاری کرد که کنیهاش را ام ابیها – مادر پدر - گذاشتند. در آن زمان، پیامبر رحمت و نور، پدید آورنده دنیای نو و رهبر و فرمانده عظیم آن انقلاب جهانی انقلابی که باید تا ابد بماند، در حال برافراشتن پرچم اسلام بود.
آن حضرت چه در دوران مکه، چه در دوران شعب ابی‌طالب و چه آن هنگام که مادرش خدیجه از دنیا رفت و پیغمبر را تنها گذاشت، در کنار و غمخوار پدر بود. دل پیغمبر در مدت کوتاهی با دو حادثه وفات خدیجه و وفات ابی طالب شکست. فاطمه زهرا (سلام الله علیها) در آن روزها قد برافراشت و با دستهای کوچک خود غبار محنت را از چهره پیغمبر زدود.
/
