شب عید فطر

حدیث اول:

عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجَّاجِ أَوْ غَیْرِهِ وَ اسْمُهُ الْحُسَیْنُ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عَلَیهِ السَّلامُ: مَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَلَیهِ السَّلامُ لَیْلَةً مِنْ ثَلَاثِ لَیَالِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ، قَالَ: قُلْتُ: أَیَّ اللَّیَالِی جُعِلْتُ فِدَاکَ‏؟ قَالَ: لَیْلَةَ الْفِطْرِ أَوْ لَیْلَةَ الْأَضْحَی أَوْ لَیْلَةَ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ.[۱]

حضرت صادق علیه السلام فرمود: هرکس قبر حسین بن علیه علیه السلام را در یکی از سه شب زیارت کند ، خداوند گناهان گذشته و آینده وی را می‌آمرزد. راوی گفت: عرض کردم: فدایت شوم، کدام شب ها را می‌فرمایید؟ شب عید فطر یا شب عید قربان، یا شب نیمه شعبان.

حدیث دوم:

عَنِ الْکَاظِمِ عَلَیهِ السَّلامُ قَالَ: ثَلَاثُ لَیَالٍ مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ عَلَیهِ السَّلامُ فِیهِنَّ غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ: لَیْلَةَ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ، وَ لَیْلَةَ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ رَمَضَانَ، وَ لَیْلَةَ الْعِیدِ.[۲]

حضرت کاظم علیه السلام فرمود: هرکس در سه شب حسین بن علی علیه السلام را زیارت کند، گناهان گذشته و آینده اش آمرزیده می‌شود: شب نیمه شعبان، شب بیست و سوم ماه رمضان، و شب عید(عید فطر و یا عید قربان).

حدیث سوم:

عَنِ یُونُسَ ابْنِ ظَبْیَانَ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عَلَیهِ السَّلامُ: مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ عَلَیهِ السَّلامُ لَیْلَةَ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ وَ لَیْلَةَ الْفِطْرِ وَ لَیْلَةَ عَرَفَةَ فِی سَنَةٍ وَاحِدَةٍ، کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حَجَّةٍ مَبْرُورَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مُتَقَبَّلَةٍ، وَ قُضِیَتْ لَهُ أَلْفُ حَاجَةٍ مِنْ حَوَایِجِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ.[۳]

حضرت صادق علیه السلام فرمود: هر کس در یک سال، در شب نیمه شعبان، شب عید فطر و شب عرفه، حسین بن علی علیه السلام را زیارت کند، خداوند برای او هزار حج نیکو(صحیح) و هزار عمره پذیرفته می‏نویسد، و هزار حاجت از حاجتهای دنیا و آخرت او را بر آورده می‌سازد.

روز عید فطر

حدیث اول:

عَنْ بَشِیرٍ الدَّهَّانِ عَن أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: أَیُّمَا مُؤْمِنٍ أَتَی قَبْرَ الْحُسَیْنِ علیه السلام عَارِفاً بِحَقِّهِ فِی غَیْرِ یَوْمِ عِیدٍ، کَتَبَ اللَّهُ لَهُ عِشْرِینَ حِجَّةً، وَ عِشْرِینَ عُمْرَةً مَبْرُورَاتٍ مُتَقَبَّلَاتٍ، وَ عِشْرِینَ غَزْوَةً مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَدْلٍ ؛ وَ مَنْ أَتَاهُ فِی یَوْمِ عِیدٍ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِایَةَ حِجَّةٍ وَ مِایَةَ عُمْرَةٍ وَ مِایَةَ غَزْوَةٍ مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَدْلٍ.[۴]

بشیر روغن فروش از حضرت صادق علیه السلام نقل می‌کند که فرمود: هر مؤمنی در غیر روز عید، قبر حسین بن علی علیه السّلام را در حالی که به حقّ او عارف است، زیارت کند، خداوند برای او بیست حج و بیست عمره نیکو(صحیح) و پذیرفته شده، و بیست جهاد که در رکاب پیامبری مرسل یا امامی عادل و معصوم انجام شده باشد، می‌نویسد. امّا اگر در روز عید به زیارتش برود، خداوند برای وی صد حجّ، صد عمره و صد غزوه در رکاب پیامبر مرسل یا امام عادل (و معصوم) می‌نویسد.

حدیث دوم:

عَنْ بَشِیرٍ الدَّهَّانِ عَن أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: أَیُّمَا مُؤْمِنٍ أَتَی قَبْرَ الْحُسَیْنِ علیه السلام عَارِفاً بِحَقِّهِ فِی غَیْرِ یَوْمِ عِیدٍ، کُتِبَتْ لَهُ عِشْرُونَ حَجَّةً وَ عِشْرُونَ عُمْرَةً مَبْرُورَاتٍ مُتَقَبَّلَاتٍ، وَ عِشْرُونَ غَزْوَةً مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَادِلٍ ؛ وَ مَنْ أَتَاهُ فِی یَوْمِ عِیدٍ کُتِبَتْ لَهُ أَلْفُ حَجَّةٍ وَ أَلْفُ عُمْرَةٍ مَبْرُورَاتٍ مُتَقَبَّلَاتٍ، وَ أَلْفُ غَزْوَةٍ مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَادِل.‏[۵]

بشیر روغن فروش از حضرت صادق علیه السلام نقل می‌کند که فرمود: هر مؤمنی در غیر روز عید، قبر حسین بن علی علیه السّلام را در حالی که به حقّ او عارف است، زیارت کند، برای او بیست حج و بیست عمره نیکو (صحیح) و پذیرفته شده، و بیست جهاد که در رکاب پیامبری مرسل یا امامی عادل (و معصوم) انجام شده باشد، نوشته می‌شود. امّا اگر در روز عید به زیارتش برود، برای وی هزار حجّ، هزار عمره نیکو (صحیح) و پذیرفته شده و هزار غزوه در رکاب پیامبر مرسل یا امام عادل(و معصوم) می‌نویسد.


 

[۱] - بحارالأنوار ،ج۱۰۱،ص۹۴-۹۵ به نقل از کامل الزیارات/تهذیب الاحکام، ج۶، ص۴۹

[۲] - بحارالأنوار ،ج۱۰۱،ص۱۰۱ به نقل از مصباح الزائر/مصباح الزائر، ص۳۲۹

[۳] - بحارالأنوار ،ج۱۰۱،ص۹۵ به نقل از کامل الزیارات /تهذیب الاحکام، ج۶، ص۵۱/ روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، ج‏۵، ص۳۸۷ / وسایل‏الشیعة، ج۱۴، ص۴۷۵-۴۷۶

[۴] - کامل الزیارات، ص۱۶۹

[۵] - من لا یحضره الفقیه، ج‏۲، ص۵۸۰

 

//