حرم حسینی همواره مورد دشمنی خلفای اموی و عباسی بوده است و هر کدام فرصت و موقعیتی یافته اند از اهانت به ساحت حرم حضرت اباعبدالله کوتاهی نکرده اند. به گزارش سایت ستاد عتبات عالیاتدر آغاز حکومت بنی عباس زمینه برای زیارت قبرامام حسین(علیه السلام) فراهم شد اما در زمان هارون‌الرشید پنجمین خلیفه عباسی در سال ۱۹۳ هجری قبر شریف امام حسین(علیه السلام) و خانه‌های اطراف آن را ویران شد.
پس از هارون‌الرشید بنایی دیگر بر آرامگاه امام سوم شیعیان ساخته شد که تا سال ۲۳۳ هجری قمری یعنی به خلافت رسیدن متوکل عباسی بر جای ماند اما متوکل عباسی دشمنی با اهل بیت را علنی کرد. متوکل که طاقت دیدن افزایش زائران گسترده بارگاه امام حسین(علیه السلام) را نداشت دستور منهدم ساختن قبر شریف امام حسین(علیه السلام) و اطراف آن را صادر و زیارت امام حسین(علیه السلام) را ممنوع کرد. به دستور او تمام آن منطقه زیر و رو شد و سپس آن را پر از آب کرد. در تاریخ این واقعیت ثبت شده است که شخصی به نام «دیزج» که یهودی‌الاصل بود مامور متوکل عباسی برای کشتن زائران امام حسین(علیه السلام) شده بود.
این شخص ماموریت داشت هر زائری را که برای زیارت قبر امام حسین(علیه السلام) به آن مناطق پا می‌گذاشت از دم تیغ بگذراند.
بعد از آن که متوکل عباسی در سال ۲۴۷ هجری به هلاکت رسید بار دیگر بنای بسیار بزرگی بر مزار امام حسین(علیه السلام) ساخته شد.این بنا آنقدر ارتفاع داشت که مردم از دور دست آن را تشخیص می‌دادند و برای زیارت به سوی آن رهسپار می‌شدند. از آن به بعد بسیاری از علویان توانستند خانه‌های خود را در نزدیکی قبر شریف امام حسین(علیه السلام) در کربلا بنا نهند که در راس آنان «ابراهیم المجاب بن محمد العابد بن الامام موسی بن جعفر(علیه السلام)» قرار داشت.او اولین علوی بود که در سرزمین کربلا سکنی گزید و این حادثه در سال ۲۴۷ هجری اتفاق افتاد.
پس از تاسیس دولت آل بویه عضدالدوله در سال ۳۷۹ هجری قمری ضریحی از عاج برای قبر شریف امام حسین(علیه السلام) ساخت و با بنا نهاده شدن بارگاهی جدید برای سیدالشهدا بازارها و خانه‌های بیشتری در اطراف آن ساخته و شهر کربلا با دیوارهایی بزرگ احاطه شد. این شهر در زمان عضدالدوله بسیار پر رونق و از لحاظ دینی اجتماعی سیاسی اقتصادی و ادبی به شهری بسیار مشهور تبدیل شد.
بعد از انقراض حکومت آل بویه سلجوقیان بر سر کار آمدند که سیاست سلجوقیان نیز بر اهمیت گذاشتن نسبت به عتبات مقدسه قرار گرفت. در آن زمان سلطان ملک شاه سلجوقی و وزیر آن نظام‌الملک در سال ۵۵۳ هجری قمری دیوارهای بنا نهاده شده و ساختمان‌های حرم شریف امام حسین(علیه السلام) را بازسازی کردند و خلیفه «مفتفی» خود شخصا به زیارت قبر امام حسین(علیه السلام) رهسپار شد و پس از آن دیگر خلفا نیز از این سیاست تبعیت کردند و به زیارت حرم حسینی رهسپار می‌شدند به طوری که خلیفه ناصرالدین‌الله و المستعصم و المستنصر نیز قبر شریف امام حسین(علیه السلام) را زیارت کردند.
زمانی که شاه اسماعیل صفوی درسال ۹۱۴ هجری بغداد را فتح کرد خود شخصا برای زیارت قبر شریف امام حسین(علیه السلام) راهی کربلا شد و دستور داد که ضریحی از طلا برای قبر شریف امام حسین(علیه السلام) ساخته شود. او همچنین ۱۲ چلچراغ طلا به قبر شریف امام حسین(علیه السلام) هدیه و دستور ساخت صندوقی از نقره خالص را برای بارگاه صادر کرد. وی همچنین بارگاه امام حسین(علیه السلام) را با فرش‌های بسیار گرانقیمت آراست.
شاه اسماعیل صفوی به مدت یک شب در حرم امام حسین(علیه السلام) اعتکاف کرد و پس از آن راهی زیارت قبر امام علی(علیه السلام) در نجف اشرف شد. در عهد قاجار ۳ بار گنبد امام حسین(علیه السلام) طلاکاری شد و آغامحمدخان موسس قاجاریه در ایران خود شخصا در سال ۱۲۰۷ هجری گنبد امام حسین(علیه السلام) را طلاکاری کرد.
فتحعلی شاه قاجار نیز به دلیل آن که طلای گنبد امام حسین(علیه السلام) سیاه شده بود برای دومین بار مجددا به طلاکاری این گنبد اقدام کرد. در سال ۱۲۱۶ هجری کربلا و حرم امام حسین(علیه السلام) مورد هجوم وحشیانه گروهی از وهابیون به رهبری سعود ابن عبدالعزیز قرار گرفت. وی در روز عید غدیر این شهر را به محاصره درآورد و اکثر اهالی آن را چه آنانی که در بازار بودند و چه آنانی را که به خانه‌های خود پناه بردند از دم تیغ گذراند.
سعود ابن عبدالعزیز در آن زمان با بیش از ۱۲ هزار سرباز وارد شهر کربلا شد و پس از کشتن بسیاری از ساکنان این شهر صندوق‌های قبر شریف امام حسین(علیه السلام) را که انبوهی از طلا و پول و اشیای گرانبهای هدیه شده بود به تاراج برد.
/
تابناک
