بوسه بر ضریح
من ضریح را می‎بوسم، چون منتسب به شماست؛ به اسم شماست؛ در کنار شماست؛ به خاطر شماست؛ یادآور شماست. در فضایی حضور دارد که نام شما آنجا زمزمه می‌شود و یاد شما در خاطر آدم‎ها مرور می‎شود. نه اینکه ضریح را بپرستم، نه اینکه آن را کارخانه شفاسازی بدانم، نه اینکه انتظار عجیب و غریبی از آن داشته باشم. اما هرچه هست، آن ضریح به عشق شما آنجا استوار شده است و به عشق شما، هنر قلمزنان آن را ساخته و پرداخته و زیبا کرده است. همین برایم کافی است که آن را ببوسم؛ همانگونه که جلد قرآن را می‎بوسم...



تحریریه سایت فطرت