با توجه به شان نزول سوره تحریم پیامبر چرا حلال خدا را بر خود حرام کرده بود
ایشان حلال خدا را اعتقادا حرام نشمرد و به عنوان عبادت و برای رسیدن به قرب خدا استفاده از حلال خدا را بر خود حرام نکرد
ایشان حلال خدا را اعتقادا حرام نشمرد و به عنوان عبادت و برای رسیدن به قرب خدا استفاده از حلال خدا را بر خود حرام نکرد (آن گونه که بعضی میمنان داغ انجام دادند و آیه ۸۷ مایده نازل شد و کارشان را محکوم کرده و تجاوزگری به حریم تشریع که مختص خداست نامید) بلکه عملا حلالی را بر خود حرام کرد و قسم خورد از آن حلال استفاده نکند تا همسرانش را راضی کند و دل آن ها را که به ناحق از ایشان کدورت یافته بودند به دست آورد. (تبتغی مرضاه ازواجک)خداوند هم این مشقت و محرومیت را بر ایشان روا ندانست و پایبندی به این قسم را لازم نشمرد و راه نجات از این قسم را با دادن کفاره قسم به ایشان نمایاند و وعده داد که پیامدهای ناگواری که برای این شکستن قسم ممکن است تصور شود. جبران و تدارک خواهد نمود.
بنا بر این نهی در این جا نهی ارشادی است نه نهی مولوی. کاری که انجام شده بود (قسم بر ترک حلال) گناه نبود. بلکه اقدامی بود که پیآمد ناگواری برای پیامبر داشت و او را از حلالی محروم می‌نمود.
دقت کنید که بر اساس ده ها آیه قرآن پیامبر معصوم بودند کار لغو را انجام نمی‌دادند چرا که قرآن می‌فرماید: مومنان کسانی هستند که از کارهای لغو پرهیز می‌کنند (۱) و مصداق اکمل این آیه خود رسول خداست او رضایت الهی را فدای رضایت اشخاص نمی‌کردو... پس در این قضیه هم حتما حکمتی نهفته بوده است.
پی نوشت:
۱. سوره مومنون (۲۳) آیه ۳.
مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
<<< لینک مبدأ >>>
