امام حسین (علیه السلام) در احادیث نبوی
سال‌ها قبل مرحوم ابوالقاسم پاینده در کتاب نهج‌الفصاحه کلمات قصار و احادیث نبوی را جمع‌آوری کرد البته قبل از ایشان بسیاری از جمله شیخ موسی عباسی‌زنجانی در مدینه‌البلاغه این کار را انجام داده بودند. بعدها و تا زمان ما گرچه کارهای بسیاری در این زمینه انجام پذیرفت که می‌توان مکاتیب الرسول آیت‌الله احمدی‌میانجی را از نمونه‌های ارزنده آن کارها به شمار آورد، اما کامل‌ترین مجموعه پیرامون احادیث، خطب و کلمات رسول اکرم «موسوعه کلمات الرسول الاعظم» است.
این اثر که توسط پژوهشکده باقرالعلوم قم تدارک دیده شده، بیشتر حاصل زحمات و تلاش حجت‌الاسلام و المسلمین موسی ابراهیمی است و در ۱۶ جلد توسط انتشارات امیرکبیر تهران و در سال ۱۳۸۸ چاپ شده است.
احادیث و کلمات متبرک نبوی به صورت دسته‌بندی و موضوعی گردآوری شده است و چهار جلد این مجموعه مختص ذکر ائمه معصومین در کلمات نبی‌اعظم است.
احادیثی که از حضرت رسول درباره امام‌حسین صادر شده در دو دسته قابل تقسیم‌بندی است؛ تقسیم‌بندی اول احادیثی است که به امام‌حسین در قالب ائمه اهل‌البیت اشاره دارد و تقسیم‌بندی دوم احادیثی است که به امام‌حسین به صورت انفرادی یا در برخی مواقع در کنار امام حسن مجتبی اشاره می‌کند. در اینجا صرفا اشاره‌ای به برخی بخش‌های حدیثی خاص در این مجموعه پیرامون امام حسین خواهیم داشت.
این قسمت از موسوعه رسول اعظم، با عنوان «کتاب الحسنین» نامگذاری شده است و دارای پنج باب است. در باب اول به ولادت امام‌حسن و امام‌حسین پرداخته شده و از دوران نوزادی این دو امام همام احادیثی ذکر شده است.
بشارت پیغمبر اکرم به ولادت امام حسین، تهنیت و تبریک فرشتگان به ولادت سید الشهداء، عقیقه کردن حضرت رسول برای امام‌حسن و امام‌حسین و برخی مطالب دیگر از اجزای این باب است.
باب دوم با نامگذاری امام‌حسن و امام‌حسین آغاز می‌شود؛ و احادیثی در زمینه سید خوانده شدن امام‌حسین و این‌که اسم او مانند اسم امام‌حسن مجتبی از اسمای خداوند متعال اشتقاق شده، گردآوری شده است.
باب سوم مختص ذکر فضایل امام‌حسن و امام حسین است. این‌که امام حسین دارای فضل و کرامت بسیار است و هبه و هدیه الهی است.
در برخی احادیث این امام، سبطی از اسباط و ودیعه رسول‌الله خوانده شده است. آوردن هدایای بهشتی برای امام‌حسین، نصوصی بر امامت و مقامات امام‌حسین، مقام امام‌حسین در قیامت و بهشت، این‌که امام‌حسین به همراه امام‌حسن دو سید جوانان اهل بهشت هستند و برخی مطالب دیگر از احادیث این باب است که مفصل‌ترین ابواب پنجگانه نیز می‌باشد.
باب چهارم درباره دوست داشتن و ـ نعوذ بالله ـ دشمن داشتن امام‌حسن و امام حسین می‌باشد. احادیث بسیار فرح‌بخشی درباره فضایل دوست داشتن امام حسین و دوستداران حسینی آمده است و این‌که دوستداران حسین، اهل بهشت خواهند بود.
درباره ابراز بغض نسبت به امام‌حسین نیز احادیثی وارد شده و این‌که تنها کفار و انسان‌های شقی نسبت به سرور و سالار شهیدان عالم، دشمنی خواهند نمود و نیز این مطلب که دشمن داشتن امام‌حسین در واقع دشمن داشتن اشرف مخلوقات یعنی نبی‌اعظم خواهد بود.
آخرین باب، مختص به احادیث نبوی پیرامون شهادت امام‌حسین است و نفرین‌هایی که رسول‌اکرم به قاتلان حضرت نثار کرده است.
خبرهای غیبی از همان ولادت امام‌حسین پیرامون شهادت ایشان و تعزیت ملایکه نسبت به این مصیبت عظمی، فضیلت زوار امام‌حسین، اثرات تربت شفابخش و پاک کربلا، جزای قاتلان امام‌حسین و مواردی دیگر از احادیث این باب است.
درباره امام حسین در بخش عام احادیث نبوی که در حول اهل‌البیت وارد شده نیز مطالب فراوان دیده می‌شود. در انتها چند حدیث به عنوان تبرک ذکر می‌شود:
۱ـ. حسین مِنّی و انا منه، اَحب اللهُ من احبه؛ ص۵۹.
حسین از من و من از اویم، خداوند دوستدار او را دوست می‌دارد.
۲. یا ایها الناس، هذا الحسین بن علی...إنه لفی الجنه و محبیه فی‌الجنه و محبی محبیه فی‌الجنه؛ ص۱۰۰.
ای مردم! این حسین بن‌علی است...که جایگاهش در بهشت است و دوستدار او و دوستدار دوستدار او در بهشت خواهد بود.
۳. مَن احب الحسن و الحسین فقد احبنی و من ابغضهما فقد ابغضنی؛ ص۱۰۲.
کسی که حسن و حسین را دوست بدارد گویی مرا دوست داشته و دشمن آنها، دشمن من است.
تابناک
