احاطه امامان به غیب

احاطه امامان به غیب

برای اینکه به مقدار احاطه امامان علیهم‏السلام باسرار غیبی آگاه شویم بهتر است به گفتار خودشان در این زمینه توجه کنیم: 
در اصول کافی بابی تحت این عنوان منعقد است که امامان به آنچه تحقق یافته است و به آنچه در آینده تحقق پیدا خواهد کرد دانا می‏باشند و هیچ چیزی بر آنها پوشیده نیست. 
خبر چهارم این باب که از لحاظ سند کاملا صحیح است به این مضمون است که ضریس می‏گوید: حضرت باقر (علیه السلام) در حالی که گروهی از اصحابش در حضور وی بودند فرمودند: در شگفتم از گروهی که ما را دوست می‏دارند و پیشوای خود می‏دانند و معقتدند که همانطور که پیروی از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) لازم است
پیروی از ما نیز واجب است: با این وصف این افراد در نتیجه نارسایی فکر، براهین خود را نقض می‏کنند حقوق رهبری ما را کوچک می‏شمرند و افرادی را که سر تا پا تسلیم اوامر ما گردیده و ما را درست شناخته‏اند مورد سرزنش و عیب‏جویی قرار می‏دهند آیا ممکن است که خداوند پیروی از اوامر رهبران شایسته را بر ملتی واجب کند و سپس خبرهای غیبی و اسرار آسمانها و زمین را از او پوشیده بدارد و راه آگاهی یافتن به علومی را که قوام و نظام دین به آنها بستگی دارد بر آنان به بندد. 
سپس حمران که در جمع یاران آن حضرت بود به عرض رسانید که شما می‏دانید عاقبت قیام علی (علیه السلام) و دو فرزندش حسن و حسین برای دست یافتن به رهبری و حفظ قوانین اسلام به کجا کشید؟ و چگونه نهضت آنان ناتمام ماند و به شهادت رسیدند و جباران و ستمکاران بر آنان پیروز شدند؟ 
حضرتش فرمود: ای حمران نه چنین است که گمان کردی بلکه آنان بر اساس علم و آگاهی و اختیار خود چنین پیش‏آمدهایی را از خدای بزرگ پذیرفتند و چون به دلخواه پذیرفتند خدای قضا و قدر (یعنی شکست ظاهری امامان بر اثر نافرمانی ملت) خویش را بر آنان جاری ساخت و آگاهی آنان از پیش‏آمدها و سرنوشت آینده‏ی آنها به وسیله پیامبر صورت گرفت پس با آگاهی قبلی از وقایع آینده‏ی علی و فرزندانش قیام کردند و هر یک از امامان که نهضت نکرد با علم و آگاهی دست به نهضت نزد. ای حمران چنانچه امامان در آن حال که طاغوتهای زمان و ستمگران مقدمات پیروزی را فراهم می‏کردند و آن پیش‏آمدها آغاز می‏شد از خداوند می‏خواستند که سختی‏ها و مصائب را از آنان برطرف کند، قدرت و سلطنت را از ستمگران بگیرد، خداوند تقاضای آنان را به زودی اجابت می‏فرمود ولی آنان چنین امری را از خدا نخواستند، ای حمران کشته شدن و سختی دیدن و رنج کشیدن آنان از ستمگران به خاطر گناه و نافرمانی نبود، بلکه شهادت و رنج برای نجات خلق، خود موجب عزت و شایستگی آنها در پیشگاه خداوند است. 
ای حمران مراقب باش مبادا نارسایی‏های فکری بعضی از افراد در شناخت امام تو را از دست یافتن به حقیقت و توجه به رهبران واقعی بازدارد.[۱]
از این روایت به طوری که می‏بینید این نکته به دست می‏آید که امامان به اسرار آسمانها و زمین و سرنوشت خویش کاملا آگاه بودند.

پی نوشت ها:
۱) اصول کافی ج ۲ ص ۲۶۱.