متن شبهه:
بارها گفته شده که ائمه معصومین با ایرانیان دشمنی نداشته اند، به طوری که مشارکت امیر مومنان و فرزندان ایشان در جنگ علیه ایرانیان مردود شناخته شده.
اما در فراز ۲۷ از صحیفه سجادیه در می‌یابیم که امام چهارم مردم ایران را در ردیف مشرکان و دشمنان خدا قرار داده و آنان را نفرین کرده اند (جایی که به خزر و دیالمه اشاره میشود).
در حالی که میدانیم ایران و روم نه تنها مشرک نبوده اند، بلکه یکتا پرست بودند: ایران بر آیین زرتشت و روم بر دین مسیحیت بود. چگونه می‌توان این امر را توضیح داد؟
فراز ۲۷ یکی از مواردی است که به عنوان سندی از دشمنی پیشوایان اسلام با ایرانیان استفاده میشود.
پاسخ:
در فراز مورد نظر از دعای ۲۷ صحیفه سجادیه حضرت سجاد علیه السلام میفرمایند:
... اللَّهُمَّ وَ اعْمُمْ بِذَلِکَ أَعْدَاءَکَ فِی أَقْطَارِ الْبِلَادِ مِنَ الْهِنْدِ وَ الرُّومِ وَ التُّرْکِ وَ الْخَزَرِ وَ الْحَبَشِ وَ النُّوبَةِ وَ الزَّنْجِ وَ السَّقَالِبَةِ وَ الدَّیَالِمَةِ وَ سَایِرِ أُمَمِ الشِّرْکِ...
ترجمه ی این فراز:
.... خدایا، همه‌ی دشمنان خود را در هر گوشه و کنار که هستند، چنین سرانجامی ده: از هند و روم و ترکستان و خزر و حبشه و نوبه و زنگبار و سرزمین سقالبه و دیالمه گرفته تا دیگر امت‌های مشرک...
آیا این فرمایش حضرت نسبتی با جمله ی"اما در فراز ۲۷ از صحیفه سجادیه در می‌یابیم که امام چهارم مردم ایران را در ردیف مشرکان و دشمنان خدا قرار داده و آنان را نفرین کرده اند..."دارد؟
مگر آنکه بپذیریم طبق معمول حمله‌هایی که در پوشش ایران پرستی بر تشیع وارد میشود از طرف کسانی است که بی بهره از الفبای ادبیات عرب هستند!
امام سجاد علیه السلام نافرجامی را برای"دشمنان خدا"از هربلد و دیار که باشند از هند و روم و... و نیز برای سایر امت‌های مشرک طلب میکنند!
آیا دشمن خدا را می‌توان از موحدان دانست؟ ایا در برابر دشمن خدا که بر مسلمان تعدی می‌کند باید خاموش بود؟
(علاوه بر توجه به لفظ <اعدائک> و <بعضیه بودنِ حرفِ"مِن"> در این فراز، خواندن فرازهای قبلی دعا هم خالی از لطف نیست)
هیچ گاه در سیره پیامبر صلی الله علیه و آله، ظلم و تعدی بر قوم و نژاد خاصی صورت نگرفته... هیچگاه با یهود و مسیحی جنگی صورت نگرفته مگر آنکه جنبه ی دفاعی داشته و نتیجه توطئه ی آنها علیه اسلام بوده... حتی مشرکین مکه هم با رحمت و رافت پیامبر مواجه شدند.
و نیز هیچگاه در سیره ی امیرالمومنین و ائمه علیهم السلام نشانی از تعدی بر عباد یا تبعیض نژادی دیده نشده است و برای چنین نسبت‌های ناروایی چاره ای جز توسل به تاریخ تحریف شده -در داستان حضور حسنین در فتوحات- و یا ترجمه ی ناصواب فرمایشات ائمه نبوده است!
استناد به این فراز در نسبت دادن خشونت ائمه به ایرانیان میتواند بعنوان سندی بر بیسوادی و یا غرض شبهه کنندگان قلمداد شود!
//
فطرت
