چه خوب که تربت مادر مخفی است!
روی منبر نشسته بود. امواج بلند دانش، سراسیمه به صخره‌های سینه صبورش می‌کوفتند. سیمرغ آسمان علمش - که به راههای عرش آشناتر از فراز و فرود فرش بود – در کالبد زمینی وی نمی‌گنجید...
چشم به گوشه و کنار مسجد کوفه چرخاند.. « یاد سلمان و عمار به خیر... اما آیا کس دیگری نیست که یارای شنیدن ناگفته‌های مرا داشته باشد؟»..
وقت رفتن نزدیک می‌شد ؛ آنقدر نزدیک، که به دوزنده ای که چند لحظه ای فرصت خواسته بود تا سرآستینهای پیراهن کم ارزشش را بدوزد، گفته بود: «فرصت نیست! وقت تنگ است ؛ باید بروم».. آری، وقت تنگ بود.. یک تاریخ منتظر کلمات امیر بود و شمشیر فرزند ملجم، تشنه یک خون بزرگ...
نگاه دیگری به مردم کوفه کرد.. باید دل به دریا می‌زد و می‌گفت ؛ شاید که در آن میان، یکی باشد که بفهمد با چه کسی روبروست.. «سلونی.. سلونی قبل ان تفقدونی.. بپرسید، از هر آنچه می‌خواهید، از آسمانها و آسمانیان، از کاین و از کاینات، از خلقت و خلایق.. و از خالق.. بپرسید، قبل از آنکه دیر شود»...
.. که ناگهان از گوشه مسجد، یکی از اشباه الرجال به پای خواست و پرسید: «اگر راست می‌گویی که همه چیز را میدانی، بگو که چند تار ریش و مو بر سرو روی من روییده است؟!».. مردک، باب آرمانشهر دانایی را به ریشخند گرفته بود...
... و راست گفت خدای بزرگ بلند مرتبه: و ما یَأتیهِم من نَّبیٍّ إلَّا کانوا بهِ یَستَهزِؤون...
***
یاران انگشت شمارش، یکی یکی رخصت گرفته و به میدانی بی بازگشت رهسپار شده بودند.. و نوبت اهل بیت که شد، گل سر سبد آنها را زودتر از همه به زیر تیغ فرستاده بود.. برادر هم که به مسلخ سقایت رفت و هم بال ملایک شد...
اوباش روبرو، جای هیچ ترحم و احتمال هیچ هدایتی باقی نگذاشته بودند.. اما او امام بود، رؤوف بود، هادی بود و پدر امت.. پس جسم خسته و زخمی را بر قامت اسب کشانید و رهسپار اردوی خصم شد...
مقابل انبوه دشمن ایستاد.. چگونه با آنان سخن بگوید؟ اینها همانان بودند که اکبر و قاسم و عباس را از او گرفته بودند..«شاید اما، در این میان، یکی باشد که بفهمد با چه کسی روبروست».. وقت تنگ بود و خنجر فرزند ذی الجوشن، خون خدا را طلب می‌کرد...
تمام قوایش را جمع کرد تا صدایش، که از شدت عطش، جوهر و طنینی نداشت به آن سوی میدان برسد و جماعت اشقیاء را برای آخرین بار به سوی حق بخواند..
که ناگهان از آن سوی میدان، عربده‌های هلهله، نوای نور را در حلقوم حقیقت خشکانید و شکست...
عرق شرم از پیشانی خورشید بر زمین تفتیده طف می‌ریخت و انسانیت، حضیض ترین حضیض خود را تجربه می‌کرد... و ساعتی بعد، استرانی مجهز به نعل تازه، بر پیکر بی پیراهن پاکی، رقص ابلیس می‌کردند...
... راست گفت خدای بزرگ بلند مرتبه: و قلیل من عبادی الشکور...
***
« وصیتی دارم علی جان!».. چرا وصیت؟ مگر چند بهار از عمرت گذشته است؟ سخن از سفر مگو! مگر چند روز از رفتن پدر گذشته است؟ تو هم می‌خواهی ما را تنها بگذاری و بروی؟
« وقت، تنگ است علی جان! وقت رفتن نزدیک می‌شود.. ».. آری، وقت تنگ است و سینه من تنگ تر.. بعد از رفتن پدر، دلم به تو خوش بود و قلبم به صدای تو آرام می‌گرفت.. اگر تو هم بروی به فرزندانت چه بگویم؟ اگر تنهایم بگذاری، با این مردم چه کنم؟
« وصیتی دارم علی جان!.. مرا در دل شب غسل بده و کفن کن.. و در تاریکی شب به خاک بسپار.. و کسی را از تربتم آگاه نکن »..
چرا؟ آیا دلت آنقدر از زمینینان گرفته که آنان را از تربتت نیز محروم می‌کنی؟ آیا مردمان لیاقت به سرمه کشیدن خاک مرقدت را نیز ندارد؟ آیا..؟
« وقت، تنگ است علی جان! »...
***
چه خوب که به وصیتش عمل کردی.. کسانی که خلیل الله را به آتش جهالت خویش افکندند.. رأس ذبیح الله را برای فاحشه شهر به ارمغان بردند.. برای مصلوب کردن روح الله تیر و طناب فراهم آوردند.. دندانهای حبیب الله را در دهان فرو ریختند.. محراب مسجد را به خون ولی الله رنگین ساختند.. حریم ثارالله را منزل به منزل تا شام شوم کشاندند.. شکوه بارگاه آل الله را به سنگ و کلوخ بقیع مبدل ساختند.. و رفعت مأذنه حرم الله سامراء را تاب نیاوردند.. آنان، اگر از مکان قبر زهرایت با خبر بودند، با تربت عصمت الله چه می‌کردند؟
امروز فهمیدم که چرا تربت مادر مخفی است..
چه خوب شد که به وصیتش عمل کردی، علی جان!
سایت اخبار شیعیان
