آیا میان امامان تبعیض قایلیم که برای امام حسین (ع) چندین روز عزاداری میکنیم، ولی برای امامان دیگر این کار را نمیکنیم؟
امام معصوم علیه السلام به عالیترین مقامی که یک بشر ممکن است برسد رسیدهاند و در پیش خداوند از مقام بلند و رفیع برخوردارند.
آنان هیچ گونه نیازی به ما ندارند. این ما هستیم که محتاج سفره آنانیم و باید دامن شان را بگیریم تا به سعادت نایل آییم.
حضرات ایمه اطهار علیه السلام نیازی به عزاداری ما ندارند، بلکه ما برپایی مراسم عزاداری و سوگواری ثواب میبریم و نسبت به ستمگران تاریخ اعلام برایت میکنیم.
در برگزاری مراسم عزاداری مانند سایر مسایل اسلامی تابع دستورهای رهبران الهی خود هستیم. بدین خاطر شیعه به عزاداری امام حسین علیه السلام اهمیت بیشتری میدهد، چرا که دستور پیامبر(ص) و امامان علیه السلام است.
این بزرگواران برای امام حسین علیه السلام گریه و مراسم سوگواری برقرار نموده و به شیعیان دستور دادهاند برای امام حسین علیه السلام عزاداری و گریه کنند.
وضع دوران امام باقر علیه السلام به گونهای بود که جلسات عزا بسیار دشوار برگزار میشد. با این همه حضرت درباره عاشورا فرمود: «عاشورا برای امام حسین علیه السلام مجلس عزا بر پا نموده و بر مصایب آن حضرت همراه با خانواده بگریید و جزع خود را ابراز کنید، و هنگام دیدار با یکدیگر همدیگر را تعزیت دهید. هر کس این کار را بکند، برای او نزد خداوند ثواب دو هزار حج و عمره و جهاد در رکاب رسول خدا(ص) و امان را ضمانت میکنم».(1) بدون تردید ایمه اطهار علیه السلام در این دستورها اهداف مهمی را در نظر داشتهاند که از مهمترین آن مبارزه با ستمگران بنیامیه و بنی عباس و طاغوتیان بعدی است، و این در عزای حسینی بیشتر متبلور است. در حقیقت برقراری عزا بر اهل بیت به ویژه حضرت سیدالشهدا یک جها مقدس است. از این رو همه مسلمانان و پیروان خود را به شرکت در این جهان ترغیب فرمودهاند.
اقامه عزای حسینی به صورت گریه، برپایی مجالس ذکر، سرودن مرثیه، گریاندن، نوحه خوانی و احیای خط ایمه علیه السلام و تبین مظلومیت آنان است. امام حسین علیه السلام با قیامت و شهادت خود پشت ستمگران را لرزاند و پایههای حکومت اموی را ویران نمود و به شیعیان درس آزادگی و شجاعت داد. رمز جاودانگی نهضت حسینی، احیا و زنده نگه داشتن عزای حسینی خواهد بود. با جاودانگی نهضت حسینی، اسلام زنده میماند. امام خمینی(ره) فرمود: «الان هزار و چهارصد سال است که با این منبرها، با این روضهها و با این مصیبتها و با این سینه زنیها ما را حفظ کردهاند. هر مکتبی تا پایش سینه زن نباشد، تا پایش گریه کن نباشد، حفظ نمیشود».(2) عزای حسینی، اعتراض به ظلمان و حمایت از مظلومان، و انتقال فرهنگ شهادت به نسلهای آینده است.
1 - حسین رجبی، پاسخ به شبهات عزاداری، ص 114.
2- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ص 313.
واحد پاسخ به سوالات پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی
واحد پاسخ به سوالات پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی
