زمانی که مرحوم آیت الله حکیم به زیارت بیت الله الحرام مشرف شده بود بن باز که سابقاً مفتی وهابیت بود و بینایی خود را از دست داده بود به دیدن ایشان میشتابد.
او پس از تعارفات معمولی به آیه الله حکیم میگوید: شما عالمان شیعه چرا آیات قرآن را تأویل میکنید وی در جواب میگوید: مگر چه اشکالی دارد. بن باز میگوید: بسیار اشکال دارد آیه الله حکیم میگوید: ممکن است در بعضی آیات لازم شود که تأویل کنیم. بن باز میگوید: به هیچ وجه لازم نمیشود. آیه الله حکیم میگوید: شاید لازم شود و او اصرار میورزد که اصلاً لازم نمیشود.
آیه الله حکیم میگوید: ممکن است لازم شود. مثلاً در این آیه شریفه میفرماید: من کان فی هذه اعمی فهو فی الاخره اعمی و اضل سبیل[ اسراء/ ۷۲] هر کس در این جهان کور است در آخرت هم کور و گمراه تر است.
اگر این آیه را تأویل نکنیم و به معنای کوری ظاهر بگیریم معنای آن این است که شما که در این جهان به کوری چشم مبتلا شده ای در آخرت هم گرفتار کوری چشم باشی. ولی اگر تأویل کنیم معنای آن این است که هر کس در این جهان گرفتار کوری دل باشد در آخرت هم دچار کوردلی و گمراهی است بلکه گمراه تر است.
بن باز از شنیدن این جواب دندان شکن ناراحت میشود و برمی خیزد و در حین رفتن میگوید: با شما علمای شیعه نمیشود بحث کرد.
از خداوند بزرگ مسألت و از پیشگاه اولیای تشیع استمداد میکنیم که شیعیان را در ادامه راهشان پایدارتر از همیشه بدارند
سایت عقیق