زهد حضرت امیرالمومنین علی(علیه السلام)
احنف بن قیس می‌گوید: روزی به دربار معاویه رفتم، وقت ناهار آن قدر طعام گرم، سرد، ترش و شیرین پیش من آوردند که تعجب کردم بعد طعام دیگری آوردند که آنرا نشناختم، پرسیدم این چه طعامی است؟
معاویه جواب داد: این طعام از روده‌های مرغابی تهیه شده، آنرا با مغز گوسفند آمیخته و با روغن پسته سرخ کرده و شکر نیشکر در آن ریخته اند.
احنف بن قیس گوید: در اینجا بی اختیار گریه ام گرفت، گریستم، معاویه به حال تعجب گفت: علت گریه ات چیست؟ گفتم: علی بن ابیطالب (علیه السلام) یادم افتاد، روزی در خانه او بودم، وقت طعام رسید فرمود میهمان من باش آنگاه انبانی مهر شده آوردند، گفتم در این انبان چیست؟ فرمود: آرد جو «سویق شعیر».
گفتم: آیا می‌ترسید از آن بردارند یا نمی‌خواهید کسی از آن بخورد؟ فرمود نه، هیچ یک نیست، بلکه می‌ترسم حسن و حسین بر آن روغن یا روغن زیتون داخل کنند، گفتم: یا امیرالمؤمنین مگر این کار حرام است؟ فرمود: نه بلکه بر امامان حق لازم است در طعام مانند مردمان عاجز و ضعیف باشند تا فقر باعث طغیان فقراء نشود، - هر وقت فقر به آنها فشار آورد بگویند: بر ما چه باک سفره امیرالمؤمنین نیز مانند ماست.
فقال (علیه السلام) «لا ولکن یجب علی ایمة الحق ان یعتدوا انفسهم من ضعفة الناس لیلا یطغی الفقیر فقره» معاویه گفت: ای احنف مردی را یاد کردی که فضیلت او قابل انکار نیست.[۱].
جمله اخیر امام صلوات الله علیه در نهج البلاغه خطبه ۲۰۷ در جواب عاصم بن زیاد به این عبارت آمده است: «قال و یحک لست کأنت ان الله فرض علی ایمة العدل ان یقدروا انفسهم بضعفة الناس کیلا یتبیغ بالفقیر فقره».
۱.اصل الشیعة و اصولها ص ۶۵ نقل ازنثر الدرر سعید بن منصور بن الحسین الآبی.
سایت سلام شیعه
