رسول الله(ص) در تمامی صفات حسنه بر همه خلایق برتری داشت تا آنجا که حبیب خداوند شد. ایشان کاری را انجام داد که هیچ کدام از صد و بیست هزار پیامبر قبلی نتوانسته بودند آن را عملی کنند وی یک امت کامل را به عبادت خداوند فراخواند و موفق شد.
همه پیامبران و فرستادگان خداوند به سوی قوم خود فرستاده شدند اما حتی خویشاوندان آنها نیز به رسالتشان ایمان نمی آوردند و در نتیجه دچار عذاب میشدند. نمونه آن قوم نوح ثمود لوط شعیب و دیگر اقوام مشابه هستند.
حضرت نوح(ع) نهصد و پنجاه سال در میان قوم خود زندگی و تبلیغ کرد اما تعدادی انگشت شمار به وی ایمان آوردند خداوند می فرماید:"ولقد أرسلنا نوحاً الی قومه فلبث فیهم ألف سنة إلا خمسین عاماً فأخذهم الطوفان وهم ظالمون"(۱) یعنی:"وهمانا نوح را به سوی قومش فرستادیم پس هزار سال الاّ پنجاه سال در میانشان درنگ کرد آن گاه طوفان آنها [را فرا] گرفت در حالی که آنان ستمکار بودند."
حضرت ابراهیم(ع) نیز موفق نشد قومش را ـ جز اندکی ـ هدایت کند و آنها را رها و از عراق به شام هجرت کرد.
حضرت موسی(ع) به سوی بنی اسراییل فرستاده شد کسانی که در اصل خدا را می پرستیدند اما تحریفات دینشان را تخریب نموده بود و موسی(ع) رفت تا آنان را از ظلم فرعون نجات دهد. اما ناسپاسی و نافرمانی قومش ضرب المثل خاص و عام شد.
حضرت عیسی(ع) نیز به سوی بنی اسراییل فرستاده شد آنهم در زمانی که مانند زمان موسی(ع) تحریفات دینشان را فرا گرفته و ظلم و فساد همه جا بیداد میکرد و عیسی(ع) آمد تا آنها را به راه راست هدایت کند. اما خواستند که وی را بر صلیب کشند.
فاصله های زمانی میان پیامبران و فرستادگان زیاد نبود و از چند دهه تجاوز نمی کرد"ثم أرسلنا رسلنا تتری کل ما جاء أمة رسولها کذبوه فأتبعنا بعضهم بعضا وجعلناهم أحادیث فبعداً لقوم لا یؤمنون"(۲) یعنی:"پس آنگاه پیغمبرانی پی در پی بر خلق گسیل داشتیم و هر قومی که رسولی بر آنها آمد تکذیبش کردند ما نیز یکی پس از دیگری به سر نوشت قبلی ها دچار نموده سرگذشتی برای دیگران کردیم که قوم بی ایمان از رحمت خدا دور باد".
اما فاصله زمانی که میان پیامبر اکرم(ص) و رسول قبلی اش عیسی(ع) واقع شد زمانی طولانی ـ حوالی پانصد و هفتاد سال ـ طول کشید فاصله ای که طی آن جامعه به صورت اساسی و ریشه ای به سمت شرک و عبادت بت ها پیش رفت همانطور که در قرآن آمده است:"یا أهل الکتاب قد جاءکم رسولنا یبین لکم علی فترة من الرسل أن تقولوا ما جاءنا من بشیر ولا نذیر فقد جاءکم بشیر ونذیر والله علی کل شیء قدیر"(۳) یعنی:"ای اهل کتاب! همانا رسول ما پس از فترتی از رسولان به سوی شما آمده است در حالی که [حقایق را] برای شما بیان می کند تا نگویید: بشارت دهنده و اخطار کننده ای برای ما نیامد. بی تردید بشارت دهنده و اخطار کننده ای برای شما آمده است. و خدا بر هر چیزی تواناست".
حضرت محمد(ص) پیامبری بود که به سوی قومی بت پرست و مشرک فرستاده شد قومی که جاهل ترین عقب مانده ترین متفرق ترین و سست ترین اقوام بود. پیامبر(ص) همه آزار و اذیت این قوم را تحمل کرد و فراتر از توان خود را برای هدایت این قوم صرف نمود تا آنجا که خداوند می فرماید:"طه ما أنزلنا علیک القرأن لتشقی"(۴) یعنی:"قرآن را بر تو نازل نکردیم تا به رنج افتی" و خود رسول الله(ص) می فرماید:"ما أوذی نبی مثل ما أوذیت"(۵) یعنی:"هیچ پیامبری به اندازه من آزار و اذیت ندید".
پیامبر(ص) آنها را به راه راست هدایت نمود و از آنها امتی ساخت که در طول صدها سال در همه زمینه ها پیشرو و هادی بشریت شدند.
اما پاداش این تلاش و فداکاری بزرگ رسول الله(ص) و انتقال این قوم از عالم جهل انحطاط عذاب و عقب ماندگی به جهان علم ترقی و سعادت چیزی جز جفا و ستم نبود نه تنها جفا بلکه با پیامبر (ص) به دشمنی برخاستند و اهل و یارانش را شکنجه دادند آواره کردند و کشتند به نحوی که در تاریخ هیچ امتی مانند آنها یافت نمی شود که به این شکل با خانواده و حواریون پیامبرش رفتار کرده باشد آنهم در جایی که پیامبر (ص) در قبال مزد رسالت خود فقط مودت اهل بیتش(ع) را خواسته بود"قل لا أسیلکم علیه أجرا إلا المودة فی القربی"(۶).
این امت هنوز زمان زیادی از رحلت رسول خدا(ص) نگذشته بود که حقوق اهل بیتش را غصب کردند و به خانه دخترش صدیقه کبری(س) هجوم بردند و در منزل او را آتش زده و پهلوی حضرت را شکستند ضربه ای که باعث شهادت فاطمه زهرا (س) شد آنهم فاطمه ای که پیامبر (ص) در موردش می فرمود:"من عرف هذه فقد عرفها ومن لم یعرفها فهی فاطمة بنت محمد وهی بضعة منی وهی قلبی وهی روحی التی بین جنبی من أذاها فقد أذانی ومن أذانی فقد أذی الله"(۷) یعنی:"هر کس وی (فاطمه) را نمی شناسد بداند این دختر فاطمه دختر محمد است فاطمه پاره تن من قلب من و روح و جان من است هر کس فاطمه را آزاد دهد مرا آزار داده و هرکس مرا آزاد دهد خدا را نارحت کرده است".
بسیاری احادیث دیگر در این مورد وجود دارد. خود اهل بیت(ع) می فرمایند:"ما منا إلا مقتول أو مسموم"(۸) یعنی:"هیچکدام از ما نیست جز اینکه کشته و یا اینکه مسموم شده است."
این امت در برخورد با اهل بیت پیامبر(ص) و دشمنی با آنها نهایت تلاش خود را به کار بردند گویا سفارش پیامبر این بوده است!
اینک نیز برخی از منحرفان از اسلام حقیقی که دستشان به اهل بیت و اتباع پیامبر(ص) نمی رسد به سوی تخریب قبرهای آن گرامیان شتافته اند. دوستداران اهل بیت(ع) نیز از شر این قوم در امان نماندند و مصیبت ها و دردهایی که محبان اهل بیت(ع) این روزها شاهد آن هستند چیزی جز امتداد همان جفا و دشمنی این قوم نیست.
ای رسول خدا! تو چقدر بزرگ بودی که جاهل ترین و ضعیف ترین اقوم را به داناترین و قوی ترین آنها تبدیل کردی...
و ای امت! شما چه ستمکار بودید که به پیامبری که هدایتتان کرده بود پشت کردید و به دشمنی با اهل بیتش برخاستید...
بقلم:خضیر العواد ترجمه: زهره غلامی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. سورة العنکبوت ـ ۱۴
۲. سورة المؤمنون ـ ۴۴
۳. سورة المایدة ـ ۱۹
۴. سورة طه ـ ۱۲
۵. مناقب آل أبی طالب ـ ج۳ ـ ص۲۴۷ و کشف الغمة ـ ج۲ ـ ص ۵۳۷
۶. سورة الشوری ـ ۲۳
۷. نور الأبصار للشبلنجی ـ ص۵۲
۸. کفایة الأثر للخزاز القمی ـ ص ۱۶۲ و منهاج الصالحین للشیخ وحید الخراسانی ـ ج۱ ـ ص۳۴۱
ابنا
