اعتراض آیت الله وحید به لعن آشکار خلفا

چندی پیش در جلسه درس آیة الله، اعلام انزجار آشکار عده ای از طلاب نسبت به خلفا، واکنش ایشان را برانگیخت. با توجه اعلام نظر بعدی دفتر معظم له و سخنان ایشان تذکر دو نکته ی کوتاه خالی از لطف نیست.

عدم مخالفت با لعن و برائت

نظر ایشان مخالفت با اصل موضوع لعن بر دشمنان خدا نبوده و نیست. حرکت‌های ایشان در چند سال اخیر در مورد موضوع فاطمیه (سلام الله علیها) و هم چنین ابراز نظر ایشان در مورد اخیر حاکی از این ظرافت است. دفتر ایشان اعلام داشته است:"بایستی بین نقد علمی و بیان اعتقادات تفاوت قایل شویم و در نقل نظرات رعایت امانت را بنماییم ولیکن نظر ما در اعتقادات همان است که در زیارت عاشورا امده است."(شیعه نیوز چهاردهم اردیبهشت ۹۰)

لذا برداشت‌های ناصواب اخیر که مخالفت ایشان با اصل لعن و برائت را نشان می‌داد نمی‌تواند جایگاه درست و مستندی داشته باشد.

جایگاه مهم تقیه

توجه به اصل تقیه که متاسفانه به هیچ وجه توسط بسیاری از شیعیان رعایت نمی‌شود بار دیگر بازخوانی شد. لعن و نفرین دشمنان خدا چه در قرآن چه در لسان معصومین علیهم السلام جاری است. اما عمل به موضوع لعن به تنهایی نشانه ی شیعه بودن نیست. بلکه رعایت تقیه و پنهان کردن آن از عموم، -چه بسا- شرط قبولی این عمل است. چرا که ائمه ی دین از ما چنین خواسته اند.ما هر چه باشیم کاسه ی داغ تر از آش نیستیم. زیارت عاشورا که به عقیده ی شیعیان حدیثی قدسی است از آوردن مستقیم نام ظالمان اصلی خودداری کرده است ما چگونه در مجالس عمومی و در ملا عام هرچه بخواهیم بگوییم و مستقیماً صدایمان را همه جا بلند کنیم و با این نادانی آشکار زندگی شیعیانی که در مناطق سنی نشین زندگی می‌کنند را به خطر بیاندازیم؟!

داستان فهرج هنوز از یادمان نرفته است. ماجرای حمله سازمان یافته به شیعیان زاهدان و عملکرد عبدالمالک ریگی همه و همه به بهانه‌هایی انجام شد که نادانانی از شیعه آن را فراهم کرده و می‌کنند.

آن چه باعث می‌شود حضرت آیة الله وحید و امثال ایشان با رعایت تمام جوانب چنین موضعی بگیرند ناشی از یک ذهنیت دقیق است که از عملکرد برخی در سطح جامعه داشته‌اند.

در پایان به این نکته ی ظریف توجه داریم که لعن و برائت از دشمنان خدا نه به خاطر خوشی‌های درونی ماست بلکه برای رضای خداوند و رضای ائمه طاهرین علیهم السلام است و با این کار به امام زمان خود می‌گوییم که"از دشمنان شما بری هستم"و در عین حال این نکته را می‌دانیم که آداب لعن و جوانب و قوانین الهی آن را رعایت نکردن دقیقاً مثل نماز خواندن کسی می‌ماند که آداب نماز را از خود ابداع می‌کند و برای دل خوشی خود آن گونه که خود می‌خواهد، نماز می‌خواند!

حسن بن زید بن علی از حضرت امام صادق علیه السلام، از پدرش نقل می‌نماید: رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم مکرّراً می‌فرمود:

لا ایمان لمن لاتقیّة له [۱]

کسی که تقیّه نکند، دارای ایمان نیست.

پی‌نوشت‌:

[۱] وسایل الشیعه، کتاب امر به معروف، باب ۲۴.

/