ارائه امان نامه از سوی شمر- یا به طور کلی از سوی لشکر عمرسعد- و ردّ پرشکوه آن از سوی ابوالفضل العبّاس(علیه السلام) و برادرانش دارای ابعاد بسیاری است.رد این امان نامه در آن شرایط-که نقشه شومی بود- نشان از بصیرت نافذ و ایمان استوار قمربنی هاشم است.
چه گمانی در شمر به وجود آمد که به خیال خام خود با پاره ای پوست نوشته می‌تواند عبّاس(علیه السلام) که به منزله باب الحسین (علیه السلام) است٬را از امام خویش جدا کند. قطعاً اگرشمر شناختی از بصیرت عمیق عبّاس(علیه السلام) و غیرتمندی بارز و بزرگ منشی او داشت، هرگز طمع به آن اُسوه ی سیادت نمی‌ورزید.
قمر بنی هاشم در دامن ولایت تربیت یافته و درخانه مولای متقیان علی(علیه السلام) و در کنار دو امام همام رشدیافته است. اعضا و جوارح او خدا را می‌بیند٬با زبانش خدایی سخن می‌گوید٬با چشمش خدایی می‌بیند و با گوشش خدایی میشنود. این غیر از اعضا و جوارح دیگران است.
رضوان اکبرالهی را در کنار حمایت از عزیز زهرا(سلام الله علیها) مشاهده میکند و سروش عالم قدس در گوش و جانش طنین انداز است.عبّاس(علیه السلام) عارف به عالم اهلبیت است٬حال زمانی که عالم غیب او را به سوی خود می‌کشد و جزبه وصل معشوق٬وی را به قربانی ساختن خویش به پیشگاه سیدالشهدا (علیه السلام) فرا می‌خواند٬چگونه می‌شود عباس توجهی به امان نامه نماید و امان رسول خدا را رها سازد؟
قاعدتاً در جنگها و مبارزات اگر از طرف دشمن امان نامه ای برای یکی از افراد لشکر مقابل فرستاده شود٬با علم به اینکه از نظر نیروی رزمی٬لشکر مقابل به جهت افراد کمی که دارد برحسب ظاهر در پایین ترین سطح قرار دارد٬لذا این خود نشانه ای است بر اینکه طرف امان نامه از نظر دشمن اهمیت و شجاعت بی نظیری دارد٬ بنابراین لشکریان عمرسعد می‌دانند که عبّاس(علیه السلام) صاحب لوا و پسرحیدر کرار است.مبارزات او را در زمان پدر و برادرش دیده اند و به شجاعت او اعتراف دارند.
امام حسین علیه السلام بانگ شمر را میشنود و برادران خود را امر فرمود که جواب او را دهید اگرچه فاسق است لکن با شما قرابت و خویشی دارد، پس آن سعادتمندان با آن شقی گفتند: چه بود کارت؟
پس در کلاب نسب هر دو به هم می‌رسد و هردو کلابی هستند اما به هیچ وجه شمر برادر حضرت ام البنین نیست. و ا ینکه می‌گوید: خواهر زادگان ما در امان هستند منظورش این است که مادر ایشان از قبیله ماست و مانند خواهر ما محسوب می‌شود نه اینکه واقعا خواهر ما باشد. در اعراب رسم بود اگر از ایشان دختری با طایفه دیگری ازدواج میکرد حتی اگر چند نسل هم از او می‌گذشت یعنی فاصله حتی به چند نسل هم می‌رسید فرزندان او را با انتساباتی این گونه خطاب قرار می‌دادند.
//
شیعه آنلاین
