وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا (۸) إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّـهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا (۹)
و غذا را در عین دوست داشتنش، به مسکین و یتیم و اسیر انفاق می‌کنند. [و می‌گویند:] ما شما را فقط برای خشنودی خدا اطعام می‌کنیم و انتظار هیچ پاداش و سپاسی را از شما نداریم. (سوره انسان)
سه روز را روزه بودند. افطار روز اول را به یک مسکین بخشیدند و روز دوم را به یتیم و روز سوم، اسیری در خانه آنها را زد و غذای افطارشان را گرفت و رفت.
علی و فاطمه و فرزندانشان، سه روز را با آب افطار کردند. هر کس در خانه آنها را زد، دست خالی برنگشت. غذا را هم که می‌دادند، میگفتند، این را برای خدا به شما میبخشیم. نه منتی بر سر شما هست و نه اجری از شما میخواهیم...
سالها گذشت.. در خانه علی را زدند... آن را شکستند... خانهاش را سوزاندند... فاطمه را کشتند...
///
تحریریه سایت فطرت
