پیامبری دلسوز از جنس خودمان
قرآن کریم در سوره توبه پیامبرش(صلی الله علیه وآله) را اینگونه معرفی میکند:
«لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَءُوفٌ رَحِیمٌ»
«یقیناً به سویتان آمد که به رنج و مشقت افتادنتان بر او دشوار است، اشتیاق شدیدی به [هدایتِ] شما دارد، و نسبت به مؤمنان رؤوف و مهربان است».(۱۲۸توبه)
آنچنان رسول خدا(صلی الله علیه وآله) ما را دوست دارد که امام سجّاد (علیه السلام) در دعای ابوحمزه به خداوند عرضه میکنند: « إِلَهِی إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ فَفِی ذَلِکَ سُرُورُ عَدُوِّکَ وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِی الْجَنَّهَ فَفِی ذَلِکَ سُرُورُ نَبِیِّکَ وَ أَنَا وَ اللَّهِ أَعْلَمُ أَنَّ سُرُورَ نَبِیِّکَ أَحَبُّ إِلَیْکَ مِنْ سُرُورِ عَدُوِّکَ»
«خدایا اگر مرا وارد دوزخ کنی این موجب خرسندی دشمن توست و اگر مرا به بهشت وارد نمایی، این سبب خوشحالی پیامبر توست و من به خدا سوگند این را میدانم که دلشادی پیامبرت نزد تو، از خرسندی دشمنت محبوبتر است».
یعنی خدایا اگر مرا به جهنّم بیندازی، آیا پیامبر تو خوشحال میشود؟ اگر من به جهنّم بروم، غیر از اینکه خودم عذاب میکشم، پیغمبر(صلی الله علیه وآله) هم اذیت میشود. در ادامه حضرت به ما یاد داده است که بگوییم خدایا تو که پیغمبرت را دوست داری، پیغمبرت را اذیت نکن، اگر چه من بندهی بدی هستم، ولی او را طوری به ما رئوف و رحیم قرار دادی که او نمیتواند درد ما را تحمّل کند.
اگر فرزندی مریض شود، مادر او بیشتر از فرزند خود اذیت میشود، مادر حاضر است چشم خود آسیب بخورد ولی خار در چشم فرزندش نرود. مگر خودت نفرمودی که «عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ»؛ بخاطر حبیبت، هم که شده است هوای ما را داشته باش.
https://shorturl.fm/00gMU