خدای متعال امام زمان (ارواحنا فداه) را از چشم گنهکاران و ظالمان حفظ کرده است. اینطور نیست که هر کسی در روزگار غیبت، در غیبت باشد.
امام سجاد(علیه السلام) در حدیثی به ابو خالد کابلی چنین می‌فرمایند: « یَا أَبَا خَالِدٍ انَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى ذِکْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَهِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَهُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَهِ الْمُشَاهَدَهِ» (بحار الأنوار ج۵۲ ص۱۲۲)
مردمانی که در زمان غیبت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه) به سر می برند و معتقد به امامت او و منتظر ظهور وی هستند، از مردمان همه زمان ها برترند، زیرا خداوند به آنان خرد و فهم و شناختی ارزانی داشته است که غیبت امام برای آنان مانند حضور امام است.
در روزگاری که ما هستیم کسانی هستند که به محضر امام شرفیاب می‌شوند.
در زیارتی که مرحوم سیّدبن طاووس در «مصباح الزائر» آورده است و به امام عسکری(علیه السلام) عرض ادب می‌کنیم، می‌گوییم:« السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا الْإِمَامِ الْمُنْتَظَرِ… الْمُحْتَجَبِ عَنْ أَعْیُنِ الظَّالِمِینَ» سلام بر تو ای پدر کسی که از چشمان گنهکاران و ظالمان، پوشیده شده و او را نمی‌بینند.
بنابر این برای ایشان یک غیبت فردی نیز هست و به جهت فردی، من هیچ کسی بجز خودم را نباید ملامت کنم. حضرت پاک است و ذخیره‌ی الهی، و ظالم از دیدار امام محروم است. این تفاوتِ امام زمان (ارواحنا فداه) با بقیه‌ی ائمه (علیهم السلام) است.
روزی احمد بن اسحاق قمی به محضر امام عسکری(علیه السلام) رسید، حضرت فرمود: « یَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ لَوْ لاَ کَرَامَتُکَ عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَلَى حُجَجِهِ مَا عَرَضْتُ عَلَیْکَ اِبْنِی هَذَا» (الوافی، جلد ۲، صفحه ۳۹۵)
ای احمد بن اسحاق اگر اینقدر برای خدا و حجت های او، عزیز نبودی و اینقدر تو را نزد خدا در کرامت نمی‌دیدم، اجازه نمی‌دادم پسرم را ببینی. (اما تو در راه خدا و خدمت به حجج او زحمت کشیده‌ای پس نزد ایشان عزیز و گرامی شده ای و من هم اجازه می‌دهم که لحظه‌ای چهره‌ی او را زیارت کنی).
در نامه امام جواد(علیه السلام) به علی بن مهزیار اهوازی چنین آمده :«یا علی! احسن الله جزاک، و اسکنک جنته، و منعک من الخزی فی الدنیا و الاخره، و حشرک الله معنا
یا علی! قد بلوتک و خبرتک فی النصیحه و الطاعه و الخدمه، و التوقیر و القیام بما یجب علیک، فلو قلت انی لم أر مثلک لرجوت أن أکون صادقا، فجزاک الله جنات الفردوس نزلا، فما خفی علی مقامک، و لا خدمتک فی الحر و البرد فی اللیل و النهار. فاسأل الله اذا جمع الخلائق للقیامه ان یحبوک برحمه تغتبط بها، انه سمیع الدعاء». ( الغیبه (للطوسی)/ کتاب الغیبه للحجه، ص۳۴۹)
ای علی! خداوند پاداشت را نیکو گرداند، و در بهشتش ساکن نماید، و از خواری در دنیا و آخرت تو را محافظت فرماید، و با ما محشورت سازد.
ای علی! تو را آزمایش کردم در پند دادنها و فرمانبری و خدمتگذاری و احترام گذاردن، و انجام آنچه بر تو واجب است، و اگر بگویم همانند تو را ندیده‌ام، امیدوارم که سخن درستی گفته باشم، پس خداوند سکونت در بهشتهای فردوس را به تو پاداش دهد، مقام و منزلت و نیز خدمتگذاری‌ات در سرما و گرما در شب و روز نزد من پنهان نمی‌باشد. پس از خداوند می‌خواهم آنگاه که تمامی مردم را در قیامت گرد آورده تو را مشمول رحمتی قرار دهد که همه بدان غبطه خورند، به درستی که او شنونده‌ی دعاهاست.
میبینیم که امام جواد(علیه السلام) چگونه محبت خود را نثار خدمت گذار خود می‌کند.
لذا اگر کسی فکر می‌کند دلش برای امام زمان (ارواحنا فداه) تنگ است، اول باید به خودش بپردازد و در مسیر انجام واجبات و ترک محرمات و خدمت به اهل بیت(علیهم السلام) قدم بردارد.
در مقابل، مرحله‌ی اول پس از ظلم، محرومیت از دیدار حضرت و مرحله‌ی بعد که نشانه مرتبه بیشتری از ظلم است محرومیت از یاد ایشان است.
بعضی‌ها دائم به یاد حضرت هستند، بعضی‌ها هم از یاد امام عصر(عجل الله تعالی فرجه) محروم هستند. کسی که از یاد حضرت محروم است، وضع ظلم او وخیم است.
در ادمه روایت احمدبن اسحاق حضرت عسکری(علیه السلام) چنین می‌فرمایند: «وَ اَللَّهِ لَیَغِیبَنَّ غَیْبَهً لاَ یَنْجُو مِنَ اَلْهَلْکَهِ فِیهَا إِلاَّ مَنْ ثَبَّتَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى اَلْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِ وَ وَفَّقَهُ لِلدُّعَاءِ بِتَعْجِیلِ فَرَجِهِ»
به خدا سوگند! او غیبتى خواهد داشت که در آن از هلاکت نجات نمى‌یابد مگر آن‌که خداوند(عزّ و جلّ) او را به اقرار و اعتقاد به امامتش ثابت بدارد، و به دعا کردن براى تعجیل فرجش توفیق دهد.