شب۲۵ ذی القعده شب نزول فرمان بزرگداشت کعبه
فِی رِوَایَةٍ: فِی خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ لَیْلَةً مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ أُنْزِلَ تَعْظِیمُ الْکَعْبَةِ عَلَی آدَمَ علیه السلام.(اقبال الاعمال ص۶۱۹/وسایلالشیعةج۱۰ص ۴۵۱-۴۵۲ به نقل از اقبال الاعمال)
در روایتی آمده است که در شب بیست و پنجم ذی القعده فرمان بزرگداشت کعبه بر حضرت آدم علیه السلام نازل شد.
*شب ۲۵ ذی القعده: شب میلاد حضرت ابراهیم علیه السلام شب میلاد حضرت عیسی علیه السلام و شب دحوالارض
عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ قَالَ: کُنْتُ مَعَ أَبِی وَ أَنَا غُلَامٌ فَتَعَشَّیْنَا عِنْدَ الرِّضَا علیه السلام لَیْلَةَ خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ فَقَالَ لَهُ: لَیْلَةُ خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ وُلِدَ فِیهَا إِبْرَاهِیمَ علیه السلام وَ وُلِدَ فِیهَا عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ علیه السلام وَ فِیها دُحِیَتِ الْأَرْضُ مِنْ تَحْتِ الْکَعْبَةِ.(منلایحضرهالفقیهج۲ص۸۹/وسایلالشیعةج۱۰ ص۴۴۹ به نقل از ثواب الاعمال)
حسن بن وشّاء گفت: در زمان نوجوانی همراه با پدرم در شب بیست و پنجم ذی القعده در خدمت حضرت رضا علیه السلام شام خوردیم. حضرت به پدرم فرمود: در شب بیست و پنجم ذی القعده حضرت ابراهیم علیه السلام و حضرت عیسی بن مریم علیه السلام به دنیا آمدند و در این شب بود که زمین از زیر کعبه پهن شد.
*شب۲۵ ذی القعده شب نزول رحمت الهی
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه وآله: وَ أَنْزَلَ اللَّهُ الرَّحْمَةَ لِخَمْسِ لَیَالٍ بَقِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ.(اقبال الاعمالص ۶۱۹/وسایلالشیعةج۱۰ص۴۵۱ به نقل از اقبال الاعمال)
عبدالله بن مسعود از رسول خدا صلّی الله علیه و آله نقل می‌کند که فرمود: خداوند در پنج شب باقی مانده به پایان ذی القعده رحمتش را نازل فرمود.
فِی رِوَایَةٍ: فِی خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ لَیْلَةً مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ أُنْزِلَتِ الرَّحْمَةُ مِنَ السَّمَاءِ.( اقبال الاعمال ص۶۱۹/وسایلالشیعةج ۱۰ص ۴۵۱-۴۵۲ به نقل از اقبال الاعمال)
در روایتی آمده است که در شب بیست و پنجم ذی القعده رحمت از آسمان فرود آمد.
*شب۲۵ ذی القعده شب احیا و عبادت الهی
عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ السُّلَمِیِّ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام قَالَ: إنَّ أَوَّلَ رَحْمَةٍ نَزَلَتْ مِنَ السَّمَاءِ إِلَی الْأَرْضِ فِی خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ فَمَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ وَ قَامَ تِلْکَ اللَّیْلَةَ فَلَهُ عِبَادَةُ مِایَةِ سَنَةٍ صَامَ نَهَارَهَا وَ قَامَ لَیْلَهَا وَ أیُّمَا جَمَاعَةٍ اجْتَمَعَتْ ذَلکَ الْیَومَ فِی ذِکْرِ رَبِّهِمْ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَتَفَرَّقُوا حَتَّی یُعْطَوْا سَؤْلَهُمْ وَ یُنَزِّلُ فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ ألْفَ ألْفِ رَحْمَةٍ یَضَعُ مِنْهَا تِسْعَةً وَ تِسْعِینَ فِی حِلَقِ الذّاکِرینَ وَ الصَّایِمِینَ فِی ذلِکَ الْیَوْمِ وَ الْقایِمینَ فِی تِلْکَ اللَّیْلَةِ.(اقبال الاعمال ص۶۱۸-۶۱۹)
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: اوّلین رحمتی که از آسمان به سوی زمین نازل شد در بیست و پنجم ماه ذی القعده بود. پس هرکس این روز را روزه گیرد و شب آن را (یعنی شب بیست و پنجم) به شب زنده داری و عبادت بپردازد برای او عبادت صد سال منظور می‌شود به گونه ای که در تمام روزهای آن سال ها روزه گرفته و شب‌هایش را به عبادت به پا خاسته باشد. هر گروهی در این روز به منظور یاد خداوند عزّوجلّ جمع شوند پیش از آن که متفرّق شوند حاجت ایشان برآورده می‌شود. در این روز خداوند یک میلیون رحمت فرو می‌فرستد و نود و نه رحمت از آن مخصوص جمعی است که به ذکر خدا مشغول بوده در این روز روزه گرفته و در شب این روز به عبادت پرداخته باشند.
فطرت
