درباره ضریح
ضریح مستقلا و خودش به خودش اعتبار ندارد. تنها اعتبارش، ارزش فلز و کار هنری است که روی آن انجام شده است. بنابراین باید در مورد برخی مفاهیم مثل تبرک جویی و بوسیدن ضریح، نگاهی دقیق و عمیق را جستجو کنیم.
احترام به ضریح
اما وقتی این ضریح منتسب به امام رضا(علیه السلام) می‌شود، به آن احترام میگذاریم. همانگونه که کاغذ، محلی برای درج کلمات قرآن می‌شود و ازاین رو، محترم. آن کاغذ تا پیش از آن فقط یک کاغذ بوده لذا لزومی به احترام و بوسیدن، برای آن قابل تصور نبوده است. کاغذ، خودش به خودش محترم نیست اما زمانی که حاوی آیات شد، به اعتبار آن آیات محترم خواهد بود.
بوسیدن ضریح
بوسیدن ضریح همانند بوسیدن قرآن، حاکی از یک عرض ارادت و دوست داشتن و احترام به چیزی است که منتسب به یک شخصیت والا مثل امام رضا(علیه السلام) شده است. از این بوسیدنها در تمام زندگی جریان دارد مانند بوسیدن چادر یا روسری مادر. بوسیدن قاب عکس فردی که دوستش داریم و ...
تبرک جویی از ضریح
اولا: باید دانست اصل تبرک جویی چیز بدی نیست همانگونه که چشمان حضرت یعقوب(علیه السلام) به تبرک پیراهن یوسف(علیه السلام) شفا گرفت و قرآن نیز آن را گزارش داد و نهی نکرد.
اذْهَبُوا بِقَمِیصِی هَـٰذَا فَأَلْقُوهُ عَلَىٰ وَجْهِ أَبِی یَأْتِ بَصِیرًا
این پیراهن مرا ببرید، و بر صورت پدرم بیندازید، بینا می‌شود (۹۳ یوسف)
ثانیا: تبرک جویی از ضریح ملاک مسلمانی یا نامسلمانی نیست. ملاک و ضرورت زیارت مقبول هم نیست. هرچه هست نمیتوان آن را عملی مذموم برشمرد. اگر کسی دوست داشت و از ضریح تبرک جویی کرد، قابل سرزنش نیست.
تصوری غلط از ضریح
گاهی برادشت غلط و ناقص از موضوعی و دفاع اشتباه، منجر به فرصتی برای مخالفان آن نگاه می‌شود تا به آن بتازند. ضریح هم ممکن است آلوده شود. چه آلودگی معمولی و چه ویروسی. اینکه بگوییم بیماری در اطراف ضریح رخ نمیدهد؛ نه مبنای عقلی دارد و نه روایی و شرعی. اینکه گفته می‌شود بیماری و ویروس غلط میکند به سراغ ضریح بیاید، یک ادعای واهی و خارج از شئون و مبانی است. اینکه دیوانهای پیدا شود و ضریح را لیس بزند(!!!)، اگر با خوشبینی بگوییم که آن فرد جیره خوار دشمن نیست، قطعا دوست نادان است. وگرنه اینگونه رفتارها جز تخریب دین و زیارت و آموزههای اعتقادی، دستآوردی ندارد.
تحریریه سایت فطرت
