اقرار دشمنان امیرالمومنین(علیه السلام) به ولادت ایشان در کعبه
شیخ عبدالله مامقانی در «تنقیح المقال فی علم الرجال» چنین گزارش کرده است که به خلیل ابن احمد فراهیدی گفتند درباره‌ی علی (علیه السلام) چیزی بگو، گفت: «ما أقول فی حقّ امرئ کتمت مناقبه أولیاؤه خوفا و أعداؤه حسدا ثم ظهر من بین الکتمین ما ملأ الخافقین» فضیلت را یا دوست نشر می‌دهد یا دشمن. چه بگویم درباره کسی که دشمنانش از حسادت و دوستانش از ترس فضایلش را کتمان کردند. با این حال، نام او همه عالم را فراگرفته.
نظر شهاب الدّین محمود آلوسی(۱۲۱۷-۱۲۷۰ق)، راجع به تولّد امیرالمومنین علی (علیه السّلام) در کعبه، او در کتاب «سرح الخریده الغیبیه فی شرح القصیده العینیه» می‌گوید:
«و کون الأمیر کرّم اللَّه وجهه وُلد فی البیت أمر مشهور فی الدنیا و ذکر فی کتب الفریقین السنه و الشیعه» ولادت حضرت امیر المومنین(علیه السّلام) در کعبه امر مشهوری در دنیا است و در تألیفات علمای سنی و شیعه این مسئله بیان شده است.
سپس به شرح شعری که در مدح امیر المؤمنین(علیه السّلام) از عبدالباقی عمری(1204_1279ق)؛ از شاعران اهل سنّت و از نوادگان خلیفه‌ی دوم می‌پردازد.
عبد الباقی عمری شعری در مدح جدّ خود نگفته، بلکه جایی کنایه زده است پدر من هم علیّ بن ابی‌طالب(علیهما السّلام) است. در یک شعری می‌گوید: «أَبو تُرابٍ وَ أبو کُلِّ الوَراء» او هم ابوتراب است و هم پدر ما است.
قصیده‌ای از عبدالباقی در مدح حضرت علی (علیه السّلام):
«أنتَ العَلیُّ الَّذی فَوقَ العُلا رُفِعا» تو آن علی بلند مرتبه‌‌ای هستی که « فَوقَ العُلا رُفِعا» خداوند تو را بالاتر علو برده است. «رُفِعا» فعل مجهول است، یعنی خدا تو را بالا برده است. «بِبَطنِ مَکَهَ وَسطَ البَیتِ إذ وُضِعا» از آن‌جا وقتی تو نازل شدی به بطن مکّه آمدی «وَسطَ البَیتِ» یعنی وسط خانه‌ی خدا «إذ وُضِعا» آن‌جا قرار داده شدی. این طلیعه‌ی یکی از قصاید دیوان عبدالباقی عمری است که آلوسی به شرح آن پرداخت است.
و در مورد این‌که شخص دیگری در خانه‌ی خدا به دنیا آمده باشد می‌گوید من روایت مشهوری را نمی‌شناسم، بلکه اتّفاق کلمه علیه او است. یعنی گفتند کسی جز امیرالمومنین(علیه السّلام) نیست.
سپس می‌گوید چرا علی (علیه السّلام) در خانه‌ی خدا به دنیا آمد؟
«وَ ما أحرى بِإمامِ الأَئِمَّه أن یَکونَ وَضعُهُ فیما هُوَ قِبلَه لِلمؤمِنین وَ سُبحانَ مَن یَضَعُ الأشیاءِ فی مَواضِعِها »
شایسته نیست که امام ائمّه جایی به جز قبله‌ی مؤمنین به دنیا بیاید و پاک و منزّه است آن خدایی که هر چیزی را در جای خود قرار داد، یعنی جای علی در خانه‌ی خدا است.
کمی بعد در کتاب سه دلیل نشستن علی (علیه السّلام) بر روی شانه‌های رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای شکستن بت‌ها را بیان میکند:
سه قیل را بیان میکند: یکی این است که «لِیَری أهلَ مَکَّه وَ عِندَ مَنزِلَتَهُ لَدَیهِ» علی را روی شانه‌ی خود گذاشت بالا برود که مردم مکّه جای ایشان را نسبت به پیغمبر ببینند.
«عَلِیٌّ مِنِّی کَرَأْسِی مِنْ بَدَنِی»
یک قیل هم این است که پیغمبر پا روی شانه‌ی امیر المؤمنین (علیه السّلام) بگذارند به جهت حقیقی ادب نبود چون امیر المؤمنین توان تحمّل بار پیغمبر را به خاطر شأن ایشان نداشتند.
سومین قیل این است؛ که می‌گوید: «أحَبَّ عَلیه الصَّلاهِ وَ السَّلامِ»یعنى پیغمبر (علیه الصّلاه و السّلام) دوست داشت «أن یُکَافِئَ الکَعبَهِحَیثُ وُلِدَ فی بَطنِها» می‌خواست علی جزای کعبه را بدهد، چون علی یک روزی که در این خانه به دنیا آمد در وسط خانه‌ی خدا به دنیا آمده است و امروز کعبه غرق بت شده است « بوَضَعَ الصَّنَم عَن ظَهرِها» این بار لوس وجود بت‌ها را از پشت کعبه پاک کند. (علامه امینی، الغدیر فى الکتاب و السنه و الادب، ج ۶، ص ۳۶.) (آلوسی، محمود، سرح الخریده الغیبیه فی شرح القصیده العینیه ، ص ۱۵و ۷۵)
محمود آلوسی (۱۲۱۷-۱۲۷۰ق)، فرزند صلاح‌الدین ملقب به شهاب آلوسى فقیه، مفسر ، ادیب و مفتى بغداد در سده سیزدهم هجریو یکی از بزرگان اهل تسنن است، تا جایی که در رد عقاید شیعه کتاب «النفحات القدسیه فی الرد علی الأمامیه» را نوشت.
مرحوم علّامه طباطبایی(اعلی الله مقامه) معمولاً در اکثر صفحات المیزان با آلوسی درگیر است یا مرحوم علّامه امینی (اعلی الله مقامه) در الغدیر بعلت تعصّب او دائماً با آلوسی درگیر است.(علامه امینی، ترجمه الغدیر، ج۲، ص ۱۲۵)
بنابر این نمی‌توان به او این نسبت را داد که در عقاید نزدیک به شیعه بوده و قول او را به نحوی تضعیف کرد، در حقیقت این نوشتار علاوه بر اخبار متواتر در این زمینه، به گونه ای شاهد خلاف بر قول مفتی های وهابی مبنی بر عدم تولد امیرالمومنین(علیه السّلام) در کعبه است. بیان فضائل امیرالمؤمنین(علیه السّلام) و ائمه معصومین (علیهم‌السلام) به نفع مفتی‌های متعصب وهابی نیست و به کام آنان خوش نمی‌آید. آنان همواره قصد عادی جلوه دادن حضرت و معمولی نشان دادن شخصیت مقدس و مبارک خلفای حقیقی اسلام یعنی همان حضرات اهل بیت (علیهم‌السلام) را دارند.