وقتی ماجرای کرونا در کشور جدی شد، طعنهها و کنایهها به برخی آموزههای شیعی نیز زیاد شد. از جمله اینکه اگر ضریح ائمه علیهم اسلام متبرک است و شفا میدهد، چرا آنها را شستشو کردند و ضد عفونی کردند و مردم را از بوسیدن و تبرک جویی، برحذر داشتند؟ چیزی که خودش منشا شفا است نباید در معرض آسیب یا آلودگی قرار گیرد.
اولا: باید دانست ما هیچگاه نگفتهایم که ضریح، الزاما شفا دهنده است. بلکه ما از تبرک جویی ضریح دفاع کردهایم. تبرک جویی و احترام به ضریح و حرم یک مقوله است اما اینکه بگوییم ضریح، حتما و در همه حال شفا دهنده، مقوله ای دیگر. سخن ما مقوله اول است و نه مقوله دوم.
ما همیشه گفته ایم تبرک جویی از اجسام و احتمال شفا گرفتن از آنها، با آموزه های قرآنی تضاد ندارد، کما اینکه پیراهن حضرت یوسف علیه السلام چشمان پدر را شفا داد و غالب مسلمانان، بر جلد مقوایی قرآن بوسه میزنند و تبرک میجویند. و البته اعتقاد داشتن یا نداشتن به این موضوع هم از ضروریات دین نیست و معیار مسلمانی و نامسلمانی مسحوب نمیشود.
بسیاری از تبرک جوییها جنبه احترام و بزرگداشت مقام امامی را دارد که در آن حرم دفن شدهاند و این امر، چیز پیچیده ای نیست. که آموزه های دینی ما احترام به اولیا خداوند را (فارغ از اینکه مصادیقش چیست) ضروری میداند و قابل اهمال نیست.
ثانیا: همان ضریح و همان دیوارهای حرم یا همان جلد قرآن و حتی پیراهن یوسف علیه السلام، از آسیب و آلودگی در امان نیست. کسی جنبه جادویی برای این اجسام قائل نشده است که حالا بخواهد از آن دفاع کند و در معرض آسیب قرار گرفتن آنها را انکار کند.
ثالثا: باید یادآوری کرد تعلق خاطر داشتن به یک شی مثل یک یادگاری، یا چیزی که الهام بخش است یا اینکه یک اندیشه را تداعی میکند یا یادآور یک موضوع مهم باشد، در صورتی نادرست و قابل سرزنش است که بخواهیم جنبه عبودیت به آن بدهیم. وگرنه این سختگیریها در مورد ضریح و نهی از بوسیدن آن و تمسخر ها و هجمهها، منطقی و منصفانه به نظر نمیرسد.
تحریریه سایت فطرت
