وقتی سخن از ادبیات بشود، کسی که باید اظهار نظر کند، محمدرضا شفیعی کدکنی است و عبدالحسین زرین‌کوب و کسانی از این رده!
هنگامی که حرف از فیزیک میان جمعی گل بیندازد، وقت اظهار نظر آلبرت انیشتین و محمود حسابی است.
هم‌چنین است وقتی که درباره‌ی پزشکی مباحثه صورت بگیرد، گوش‌ها تنها منتظر شنیدن دیدگاه‌های کسانی مثل مجید سمیعی و توفیق موسیوند خواهند بود.
یک قاعده‌ی کلی است؛ کسانی می‌توانند در زمینه‌ای اظهار نظر کنند که در آن رشته «تخصص» داشته باشند و وقتی آنان به مطلبی گواهی دهند، سخن دیگران مثل صدای ویز ویز پشه‌ای است که تنها ارزش راندن از دور سر را دارد.
بحث‌های زیادی در مورد حدیث و کتاب‌شناسی روایی و ... می‌شود. باز هم تنها سخن متخصص ملاک حق و حقیقت است. سخنی که آیة الله وحید گفته است:
«جلِِّ [۱] اخبار بحار، موثوق السند است!»
یعنی غالب احادیث کتاب بحارالأنوار دارای سندی است که قابل اطمینان است.
گمان می‌کنم بحث خاتمه یافته باشد!
پی‌نوشت‌ها:
[۱] جل به معنای اکثر است. اگر کل را ۱۰۰٪ بگوییم، جل را می‌شود ۹۷٪ یا ۹۸٪ دانست.
///+
تحریریه سایت فطرت
