منظور شمایید
هنگامی که آیه «وَأُولُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِی کِتَابِ اللَّهِ: و خویشاوندان در کتاب خدا بعضی مقدم بر بعضی دیگرند» (آیه ۷۵ سوره انفال) نازل شد، امام حسین (علیه السلام) تأویل این آیه شریفه را از پیامبر (صلی الله علیه و آله) پرسید. حضرت در پاسخ فرمودند: «سوگند به خدا که منظور در این آیه جز شما نیستید و اولوالارحام شمایید. پس اگر من از دنیا رفتم پدرت علی از هر کس به جانشینی من شایسته‌تر است و هرگاه پدرت علی درگذشت، برادرت حسن به جانشینی او سزاوارتر است و هرگاه حسن از دنیا رفت، تو به جانشینی او لایق تری. » حضرت بار دیگر سؤال کرد: «ای رسول خدا چه کسی پس از من به جانشینی من سزاوارتر است؟» فرمود: « فرزندت علی، پس فرزندش محمد، پس فرزندش جعفر، پس فرزندش موسی، پس فرزندش علی، پس فرزندش محمد، پس فرزندش علی، پس فرزندش حسن، پس هرگاه حسن از دنیا رفت، غیبت در نهمین فرزند تو رخ می‌دهد و این نه امام از نسل تو هستند؛ خدا به آنها دانش و فهم مرا عطا فرموده و سرشت آنان از سرشت من است.» (کفایت الاثر، ص ۱۷۵)
او «قل هو الله احد» را به من آموخت
از امام حسین(علیه السلام) پرسیدند از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) چه شنیده ای؟ فرمود: شنیدم که می‌فرمود: « خداوند کارهای مهم و بزرگ را دوست می‌دارد و کارهای پست و حقیر را نمی‌پسندد.» او «قل هوالله احد» و نمازهای پنج گانه را به من آموخت و شنیدم که می‌فرمود: « هر که خدا را اطاعت کند، خدا او را بالا می‌برد و هر که نیت خود را برای خدا خالص کند خدا او را نیکو سازد و بیاراید و هر که به آنچه نزد خداست اطمینان کند خدا او را بی نیاز کند و هر که بر خدا بزرگی کند خدا او را خوار سازد.» (فرهنگ جامع سخنان امام حسین(علیه السلام) ص۳۱)
امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: پدرم برایم نقل فرمود که علی بن ابیطالب صلی الله علیه و آله در حالی که امام حسن و امام حسین علیه السلام در محضر مبارک او بودند، سوره ی مبارکه «انا انزلناه فی لیله القدر» را قرائت کرد. امام حسین علیه السلام عرض کرد: پدرجان! گویا شنیدن این سوره از دهان مبارک شما، شیرینی ویژه‌ای دارد! امام علی علیه السلام در پاسخ فرمود: «ای فرزند رسول خدا و ای فرزندم! من از این سوره خاطره‌ای دارم که تو از آن خبر نداری؛ چون این سوره نازل شد، جدت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله مرا به حضور طلبید و آن را برای من قرائت کرد. پس دست بر شانه من زد و فرمود: ای برادر و وصی من و ای سرپرست امت من پس از من، و ای ستیزگر با دشمنان من تا روزی که برانگیخته شوند! این سوره پس از من برای توست و پس در شأن فرزندان تو. همانا برادرم جبرئیل رویدادهای امتم را برایم بازگو کرد و او آنها را همانند حوادث نبوت برای تو بازگو می‌کند این سوره در قلب تو و اوصیای تو تا هنگام طلوع فجر قائم آل محمد صلی الله علیه و آله نوری درخشان دارد. (فرهنگ جامع امام حسین علیه السلام ص ۶۳۷)
قرآن در بیابان
ابن عساکر از شخصی که با امام حسین علیه السلام گفت وگو داشته نقل کرده است: در منزل ثعلبیه چشمم به چادرهایی افتاد که در بیابان برپا شده بود. پرسیدم این چادرها از آن کیست؟ گفتند: امام حسین علیه السلام پس به نزد او آمدم؛ او مشغول تلاوت قرآن بود و اشک از چشمانش بر گونه‌ها و محاسنش سرازیر بود. عرض کردم فدایت شوم ای فرزند رسول خدا! برای چه به این جا آمدی؟ در این بیابان که هیچ کس در آن یافت نمی‌شود، چه می‌کنی؟ فرمود: «این نامه‌های اهل کوفه است که به من نوشته‌اند و نمی‌بینم مگر آن که همان‌ها قاتل من هستند. پس هیچ حرمتی برای خدا نبوده، مگر آن که دریده باشند و خداوند در برابر این همه بی حرمتی از آنها کسی را بر آنان مسلط خواهد کرد که خوار و ذلیلشان کند.» (قصه کربلا، ص ۲۴۳)
به خاطر آیه
روزی یکی از خدمتگذاران حضرت، جنایتی کرد که مستحق تنبیه شد. حضرت دستور داد تا او را تأدیب کنند. او گفت: ای آقای من! «والکاظمین الغیظ» امام فرمود: رهایش کنید. بار دیگر گفت: ای مولای من! «والعافین عن الناس» حضرت فرمود: از تو گذشتم. برای بار سوم گفت: ای مولای من ! «والله یحب المحسنین» حضرت فرمود: تو در راه خدا آزاد هستی و از این پس حقوق تو دو برابر آن چه که پیش از این به تو می‌دادم خواهد بود.(بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۱۹۵)
شفا به وسیله سوره حمد
وقتی امام حسین علیه السلام بیمار شد و مادرش فاطمه علیها السلام او را نزد پیامبر صلی الله علیه و آله برد و عرض کرد: «یا رسول الله! دعا کن خداوند به پسرت شفا عنایت فرماید!» رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: « دخترم! خداوند متعال همان کسی است که او را به تو هبه کرد و او قادر است که پسرت را شفا دهد.» در همان وقت جبرئیل نازل شد و عرض کرد: « یا محمد! ظرف آبی طلب کن و بر آن چهل مرتبه سوره‌ی حمد را بخوان، پس آن آب را بر حسین علیه السلام بپاش که خداوند در اثر چنین کاری، به حسین علیه السلام شفا خواهد داد.» پیامبر صلی الله علیه و آله چنین کرد و امام حسین علیه السلام عافیت یافت. (بحارالانوار، ج ۹۲، ص ۲۶۱)
تلاوت کتاب خدا را دوست دارم
عصر عاشورا، عمر بن سعد با دریافت پیام و دستور جدید از عبیدالله بن زیاد، به محل استقرار امام و یاران با وفایش نزدیک شد، چون امام از هدف او آگاه شد، به برادر خود قمر بنی‌هاشم علیه السلام فرمود: « اگر می‌توانی آنها را متقاعد کن که جنگ را تا فردا به تأخیر بیاندازند و امشب را مهلت دهند تا ما با خدای خود راز و نیاز کنیم و به درگاهش نماز بگذاریم. خدای متعال می‌داند که من به خاطر او، نماز و تلاوت کتاب او را دوست دارم.» ( الارشاد مفید، ص ۲۱۴)
تنها برای یک سوره
ابن شهر آشوب روایت می‌کند که عبدالرحمن سلمی به یکی از فرزندان امام حسین علیه السلام سوره حمد را آموزش داد. وقتی فرزند امام آن را نزد پدر خواند، امام حسین علیه السلام به آن آموزگار هزار دینار و لباس عطا کرد و دهان او را پر از جواهرات کرد! به حضرت اعتراض کردند که آموزش یک سوره این همه عطا و تشویق لازم نداشت. امام در پاسخ فرمود: «این عطا و بخشش چگونه می‌تواند با تعلیمی که او می‌دهد برابری کند؟!» (بحار الانوار، ج ۴۴، ص۱۸۹)
میهمان سفره بینوایان
روزی امام حسین علیه السلام از کنار فقرا می‌گذشت. آنان که سفره خود را پهن کرده و تکه‌های نان خشک را در آن قرار داده بودند، از امام خواست تا با آنان هم غذا شود. حضرت به درخواست آنها پاسخ مثبت داد و در کنار آنها نشست و با آنان هم غذا شد و این آیه را تلاوت کرد: «ان الله لایحب المتکبرین» پس فرمود: «من دعوت شما را پذیرفتم شما نیز به دعوت من پاسخ گویید. » عرض کردند: «ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله! چنین می‌کنیم.» پس همراه امام علیه السلام به سوی منزل روانه شدند. حضرت به کنیز خود فرمود: «هر چه در منزل گذاشته‌ای برای ما بیاورید.» (بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۱۹۵)
//
شیعه شناسی
