شفای نابینا به دست علی (علیه السلام)
«عبدالواحد بن زید» گوید: برای حج به بیت‌الله الحرام مشرف شده بودم. در حال طواف دو دختر دیدم که نزد رکن یمانی ایستاده و درباره موضوعی با یکدیگر گفت‌وگو می‌کنند.
یکی از آن دو دختر، برای آنکه حرفش را ثابت کند مجبور شد که قسم بخورد. لذا شنیدم که اینگونه قسم خورد: «نه، سوگند به حق آن برگزیده‌ی به وصیت، و حاکم به عدالت، و عادل در داوری، و والانژاد درست‌نیت، و همسر فاطمه مرضیه که اینگونه نبود».
این را که شنیدم به آنان نزدیک شدم و پرسید: «ای دختر! منظورت از شخصی که دارای این صفات است کیست»؟
گفت: «سوگند به خدا او سرشناس‌ترین سرشناسان، دروازه احکام، تقسیم‌کننده بهشت و دوزخ، کشنده کافران و فاجران، دانشمند خداپرست امت، رییس پیشوایان، امیر مؤمنان، امام مسلمانان، شیر پیروز، ابوالحسن، علی بن ابی‌طالب است».
گفتم: «علی را از کجا می‌شناسی»؟
پاسخ داد: «چگونه او را نشناسم در حالی که پدرم در جنگ صفین در رکاب او کشته شد و حضرتش روزی به منزلمان آمد و از مادرم پرسید:"حالت چطور است ای مادر یتیمان؟"مادرم گفت:"خوب است ای امیرمؤمنان". آنگاه من و خواهرم را نزد آن حضرت آورد. من به بیماری آبله مبتلا شده و بینایی‌ام را از دست داده بودم. تا چشم علی (علیه السلام) به من افتاد آهی کشید و این اشعار را خواند:
ما ان تأوّهتُ من شیء رزیت به
کما تأوّهتُ للاطفال فی الصٌغر
قد مات والدهم من کان یکفیهم
فی النایبات و فی الأسفار و الحضر
یعنی:
هیچگاه از مصایبی که بر سرم آمد دلم نسوخت
آنگونه که برای کودکان صغیر دلسوخته‌ام
زیرا پدرشان از دنیا رفته است ؛ همو که
در مشکلات و سفر و حضر آنان را سرپرستی می‌نمود
آنگاه دست مبارکش را بر صورتم کشید و در همان لحظه چشمانم باز و بینا شد و شفا یافتم.
آنگاه حضرتش مقداری پول به مادرم داد و از ما دلجویی کرد و بازگشت. اینک شدت بینایی‌ام به قدری زیاد است و چشمانم آنچنان تیزبین شده‌اند که به خدا سوگند می‌توانم شتر فراری را در شب تاریک پیدا کنم. همه اینها به برکت امیرمؤمنان علی بن ابی‌طالب است».
عبدالواحد ادامه داد: با شنیدن این سخنان، به سوی کیسه پول خود رفته و مقداری از دینارهایی که برای مخارج حج خود همراه داشتم به او دادم و گفتم: «ای دختر! این را بگیر و کمک‌خرج خود ساز».
دخترک پاسخ داد: «ای مرد! از من دور شو که"بهترینِ درگذشتگان"ما را به"بهترین بازماندگان"سپرده است ؛ به خدا سوگند که ما امروز در شمار کسانی هستیم که حسن بن علی (علیه السلام) از آنان سرپرستی می‌نماید».
برگرفته و ویراسته از کتاب «امام علی بن ابی‌طالب علیهما السلام» تألیف حاج شیخ احمد رحمانی همدانی؛ ترجمه حسین استادولی ؛ چاپ مرکز فرهنگی انتشاراتی مفید، تهران، ۱۳۷۶ (به نقل از کتاب «اربعین» تألیف شیخ منتجب‌الدین).
