چرا امام حسین علیه السلام از یاد نمی‌رود؟
کسی که شهادتش، در د و رنجش، اسارت فرزندانش همه و همه برای خدا بوده هیچگاه از خاطره ها بیرون نخواهد رفت بلکه هر چه زمان می‌گذرد. عشق و شیفتگی مردم نسبت به امام حسین علیه السلام بیشتر می‌شود
و هرساله شورو شوق مردم نسبت به آن"نور عترت و طهارت"بیشتر می‌گردد.
امام حسین علیه السلام ۵۶ سال زندگی پربارش را صرف خدا خواهی و خدا جویی کرد و بارها پیاده به زیارت خانه خدا شتافت.
به نماز و نیایش و راز و نیاز با خدا بسیار علاقه داشت حتی در آخرین شب زندگی اش از دشمنان مهلت گرفت تا با خدای خویش در خلوت بنشیند و راز و نیاز کند. یکی از یارانش درباره ی نیایش امام حسین علیه السلام و دعای عرفه اش چنین می‌گوید:
در دهم ذیحجه امام حسین علیه السلام در بیابان سوزان عرفات ایستاد و رو به کعبه کرد و این دعا را از سوز دل خواند:
(ترجمه قسمت کوتاهی از این دعا چنین است)
خدایا بسوی تو روی می‌آورم و به خدایی تو گواهی می‌دهم خدایا مرا آفریدی و پیوسته همراهم بودی و به انواع نعمتهایت روزی ام دادی.
سپاس خدای را که چیزی نمی‌تواند خواسته اش را تغییر دهد.
خدایا بی نیازی را در نفس و جانم، و یقین را در دلم، و اخلاص را در عملم و روشنی را در دیده ام و تصیرت و بینایی را در دینم قرار ده.
یکی از دانشمندان درباره ی امام حسین علیه السلام چنین می‌گوید:
ما، در تاریخ به انسانهایی برخورد می‌کنیم که در یک صفت انسانی ممتاز بوده اند پاره ای در شجاعت، گروهی در زهد، عده ای در سخاوت و اما امام حسین علیه السلام در یک صفت و چند صفت ممتاز نبود بلکه در همه صفات و اخلاق ممتاز بود و خود همه کمالات انسانی را در برداشت.
آری چنین است مردی که وارث نبوت محمدی (صلی الله علیه و آله و سلم) است.
وارث عدل و مردانگی علی (علیه السلام) است.
وارث عفت و پاکدامنی فاطمه (سلام الله علیها) است.
آیینه ی تمام نمای فضیلت ها، فداکاری ها، خواجویی ها و خداخواهی ها است.
سید مهدی آیت اللهی
به نقل از سایت تبیان
سایت تبیان
